Blog in B-mineur

De auto rijdt de oprit op, ondersteund door mijn vrouw strompel ik de drempel van de voordeur over en beland uitgeput op de bank. En dan zie ik haar staan: mijn mooie, zwarte piano. Nog altijd glimt ze me toe, de toetsen nog altijd even aanlokkelijk om te bespelen als toen ik haar een aantal weken geleden kortademig verliet. Vervuld van geluk plof ik op de pianokruk, open ik een partituur van Edvard Grieg en plaats mijn vingers op de toetsen. Ik zet aan en start met spelen. Nog nooit heeft een gelukzalig gevoel me zo snel verlaten. Mijn vingers doen niet meer wat ik wil.

Al sinds ik een klein mannetje was, speelt muziek een belangrijke rol in mijn leven. Dat heb ik niet van een vreemde. Mijn vader speelde in een coverband en ik vond het geweldig om weekend na weekend mee te gaan opbouwen en soundchecken. Slepen met instrumenten, zien hoe het podium steeds voller werd en bij de soundcheck met open mond staan toekijken. En toch steeds weer even schrikken van die harde basdrum.

Samen met mijn vader heb ik heel wat concerten bezocht. Van hem heb ik meegekregen wat muziek met je kan doen. Mooie herinneringen zijn dat, en ik hoop ook dat er nog veel van die herinneringen samen mogen volgen. Van hem heb ik ook de passie meegekregen voor het wat oudere genre muziek. Voor mij nog ‘echte pure’ muziek. Toto, The Eagles, Boz Scaggs, Steely Dan, Little River Band. Zo’n oude leem.

Ik vermoed dat er geen jonger persoon bij een stadionconcert van Bryan Adams heeft gestaan, maar ik vond het helemaal geweldig. Muziek zat gewoon al meteen in me.

Het was dan ook niet meer dan logisch dat ik ook zelf een muziekinstrument zou gaan spelen. En dat dit de piano zou worden, was eigenlijk al bepaald door de bewondering die ik had voor mijn vader als hij piano speelde. Oké, hij speelt dan geen klassieke muziek. Maar de magie van al die toetsen betoverde me.

Sinds ongeveer mijn zevende ben ik begonnen met pianolessen. Oefenen, oefenen, dag na dag, week na week. Jarenlange pianolessen, urenlang balen en vloeken achter de toetsen omdat ik die twee maten niet ‘uit mijn vingers krijg’, maar altijd weer het geluksgevoel als een etude of sonate tot een prachtig geheel als een puzzel in elkaar viel.

Piano spelen werd een goede uitlaatklep voor me. Die piano en ik waren ‘meant to be’. Ze ging mee naar mijn studentenkamer. Ik moest er afscheid van nemen toen ik ging samenwonen. Maar toen mijn vrouw en ik een huis kochten moest die piano zo snel mogelijk weer in mijn leven worden gevoegd.  

Elke dag als ik thuiskwam van werk speelde ik mijn gevoelens weg. Na een rustige dienst werd het een vrolijk stuk als Elfentanz van Edvard Grieg. Was er veel gebeurd tijdens de dienst en zat me nog veel gevoel dwars? Dan werd het al snel Pianosonata nr 14, de Mondscheinsonate, van Ludwig van Beethoven. Of het dramatische eerste nummer op hun debuutalbum Child’s Anthem van Toto, waarbij ik me als kind altijd met open mond zat te vergapen aan hun clip en droomde om zelf ook Toto-bandlid te worden.

En nu? Net op het moment dat ik misschien wel in de ingrijpendste periode van mijn leven zit, kan ik mijn grootste passie niet meer uitoefenen. Er zit nog veel emotie ‘vast’ in me, die er niet uitkomt. Emotie die ik normaal kan uiten als ik achter mijn geliefde instrument kruip. En nu lukt dat niet. Geen concentratievermogen, geen vingermotoriek, zelfs de stukken die ik normaal blindelings kan spelen, zijn nu nieuw voor me.

Gelukkig word ik weer aangeraakt. Mijn vrouw knuffelt me plat, ik knuffel haar en onze blonde labrador helemaal suf. Nu komt de periode van aanraken in plaats van aangeraakt worden. En dat betekent ook weer die band opbouwen met mijn piano. Weer ervaren hoe het is om ‘haar’ aan te raken. Voorzichtig sla ik een paar akkoorden aan.