Bismillah of zoals zij het wil

Na je coschappen is er dan de Eed van Hippocrates. Een van de belangrijkste aspecten daarvan is: ‘Ik zal aan de patiënt geen schade doen’. De originele eed is al aangepast omdat daarin ook enkele zinsneden stonden die haaks staan op de huidige opvattingen rond euthanasie. Kleiner leed, althans dat hoop je dan, zijn de rituele circumcisies waarbij het ook de vraag is of dit niet indruist tegen de Eed van Hippocrates. Maar er is meer verborgen leed.

Aan het begin van mijn opleiding chirurgie was de geldkas behoorlijk leeg. Alhoewel flink gespekt door mijn moeder was het uitgavenpatroon al lang op het niveau van een medisch specialist en dus was ik naarstig op zoek naar makkelijke extra inkomsten. Via een collega werd ik getipt over de mogelijkheid om in een kliniek in Den Haag rituele circumcisies uit te voeren. Je verdiende er bakken met hoogst wenselijke euro’s mee. Ik had er niet per se een heel goed gevoel bij, maar dacht dat ik het allicht een keer kon proberen.

Vroeg in de ochtend werd ik ingewerkt door een dame, een basisarts, die van deze hobby haar werk had gemaakt. Ik kende de ingreep uit mijn opleidingsziekenhuis en was daar nogal strak geïnstrueerd en geïndoctrineerd over de te volgen procedure. Angstbeelden van totaal weggesneden huid van de penis en en passant meegenomen glanspenis hadden mij gevormd. Daar had deze dame geen last van. Na drie prikken en een huilende peuter werd binnen vier minuten het binnen- en buitenblad doorgenomen en gehecht. Het viel mij meteen op dat het frenulum niet werd gereconstrueerd en hierdoor ontstond er dus een soort asymmetrische champignon aan het einde van de ingreep. Op mijn vraag wat de reden was van dit nieuwe scheppingsbeeld was mijn collega vrij duidelijk en kort: ‘Ik vind het zo mooier…’ Daar moest ik even van bijkomen. Mijn laatste vraag voor haar was wat ze nou precies zei toen ze de voorhuid eraf knipte? ‘Bismillah’, vrij vertaald: ‘in de naam van God’. Het waren zeven fantastische uren geweest maar ik heb vriendelijk bedankt voor een verder vervolg. Dit was niks voor mij.

Vorige week was ik op onze buitenpoli een aantal ingrepen aan het doen. Daar zaten ook weer vasectomieën bij. Allemaal met hetzelfde verhaal. ‘Mijn vrouw heeft met de bevallingen al genoeg doorstaan. Nu is het mijn beurt. Daarbij is het ook troep die anticonceptie, ze kan er ook niet goed tegen.’ Knip erin dus.

Buiten het standaardzinnetje over het onomkeerbare karakter van de ingreep let ik ook altijd op de leeftijd en gek genoeg ook op de partner. Het schijnt dat je met goede oefening aan gezichtsuitdrukkingen kan aflezen of stellen bij elkaar blijven. Ik heb dat natuurlijk nooit dubbelblind gerandomiseerd onderzocht, maar denk wel dat ik er aardig kijk op heb. Een jongen van 22 met een vrouw, bij wie ik het gevoel had dat een leven lang samenzijn tot de dood hen scheidt weleens op een teleurstelling zou kunnen uitlopen, heb ik zes maanden bedenktijd gegeven. Ik moet ook vaak denken aan een vriend zonder vasectomie in de voorgeschiedenis die altijd roept dat zijn toekomstige vriendin daar ook helemaal niet blij mee zou zijn. Dat is dan weer het andere uiterste.

Maar goed, vorige week leek er geen vuiltje aan de lucht. Gelukkig stel, drie gezonde kinderen, eind dertig en hij wilde het zelf ook graag. Er volgde een ongecompliceerde en redelijke ‘pijn-en-koud-washandje-op-het-voorhoofd’-vrije ingreep, totdat meneer zijn onderbroek aan het aantrekken was. Ik gaf zijn vrouw een hand om afscheid te nemen waarop zij zei: ‘Bedankt voor het afnemen van een stukje mannelijkheid bij mijn man!’ Alsof ik door een dolk werd gestoken die in mijn lijf werd omgedraaid! Wat heb ik gedaan? Wat erg dit! ‘Mevrouw! Dit mag u nooit, maar dan ook nooit meer zeggen!’ De patiënt durfde ik niet meer aan te kijken.