Blogs & columns
Marieke Dijkzeul
Marieke Dijkzeul
2 minuten leestijd
Blog

Bij de dokter op de stoep

1 reactie

Terwijl er vijf kinderen in de leeftijd van 2 tot 6 door mijn huiskamer racen, gaat ineens de voordeurbel. Dat is altijd leuk, dus het hele spul rent naar voren. In ons dorp komt iedereen altijd gewoon achterom, dus de voordeur wordt weinig gebruikt. Na even prutsen krijgen ze de deur open, en al gauw klinkt het, net als altijd: ‘Mama… maaaaaamaaaaaaa.’

Hierop loop ik naar de voordeur, waar een wat oudere dame staat die lichtelijk hulpeloos kijkt. ‘Kunt u me misschien helpen, mijn vriendin is hier zojuist voor uw deur gevallen en zij kan niet meer overeind komen.’

Ik loop naar buiten, gevolgd door dezelfde vijf kinderen, tegen wie ik meteen zeg dat ze op moeten letten en op de stoep moeten blijven en vooral moeten zorgen dat de jongste van 2 niet de straat op loopt.

Precies voor mijn deur, op de stoep, ligt een oudere dame, die is gestruikeld over de niet al te strak liggende stoeptegels. Zij heeft behoorlijk wat pijn in haar heup en haar been ligt er ook een beetje gek bij. Voorzichtig bekijk ik haar even, terwijl ik vanuit mijn ooghoek alle kinderen in de gaten probeer te houden.

Voor mij is het vrij snel duidelijk, ik denk dat ze haar heup gebroken heeft, en ik wil een ambulance voor haar bellen. Dat vertel ik haar ook en ik vraag mijn zoon om even mijn telefoon binnen te halen. ‘En ik, en ik en ik’, roept mijn dochter. Ik zeg haar dat zij misschien even een dekentje binnen kan halen voor de mevrouw. En het vriendinnetje van mijn dochter vraag ik om even een kussentje te halen. Ondertussen komt mijn zoon buiten met mijn telefoon en ik bel een ambulance. Terwijl ik ophang, zie ik dat de mevrouw ondertussen door mijn dochter liefdevol wordt toegedekt, terwijl haar vriendin een kussentje onder haar hoofd schuift.

‘Nou’, zegt de vrouw, ‘heb ik even mazzel dat ik net op de stoep val voor het huis van een dokter, ik had geen betere plek uit kunnen zoeken.’

Een gelukje bij een ongelukje. Ondertussen kijk ik de straat in of de ambulance er al aankomt. Terwijl ik me omdraai zie ik dat mijn jongste dochter zich schijnbaar ook nuttig wilde maken voor deze aardige vrouw. Zij had een steen ter grootte van een flinke mango uit de voortuin gehaald en hield die in haar tweejarige knuistjes boven het hoofd van de mevrouw terwijl ze in haar, toch nog redelijk onverstaanbare taaltje zei: ‘Kijk, asteblief mfrou, mooi hè?’

Gelukkig kan ik de steen nog net onderscheppen, voordat deze vriendelijke dame niet alleen een gebroken heup, maar ook een blauwe bult op haar gezicht zou hebben. En niet veel later gaat zij met de ambulance naar het ziekenhuis, en alle kinderen en ik weer naar binnen. Er zijn verhalen die dan zouden eindigen met dat alle kinderen warme chocomel van moeder kregen en een stroopwafel, maar zo’n verhaal is dit dan toch niet.

Meer van Marieke Dijkzeul

huisartsgeneeskunde
  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.