Blogs & columns
Blog

Beter sturen

2 reacties

Mijn hele werkende leven heb ik gezegd dat het zo fijn is van ons vak dat je nooit naar werk hoeft te zoeken omdat mensen vanzelf ziek worden en hulp vragen. Ik kan slecht mijn eigen motor zijn, een kantoorbaan is aan mij niet besteed en ik ben ongeschikt voor de wetenschap. Lang geleden heb ik met mezelf afgesproken dat ik per ziektegeval ging leren en dat doe ik nog steeds. Laat de patiënten maar komen.

Tegenwoordig moet je als patiënt nog maar zien hoe je binnen afzienbare tijd bij de juiste dokter komt. Van Nederlandse kennissen hoor ik dat wachttijden van maanden normaal zijn. Ik vraag me af of het nog steeds zo is dat snelle consultatie alleen mogelijk is voor managers en hun partners, zoals in de begintijd van de verzakelijking. Het zal toch niet zo zijn dat de opkomst van planbare zorg, inhaalzorg, passende zorg en het benoemen van perverse (productie)prikkels ervoor gezorgd heeft dat de bedenkers van deze nonsens bij ziekte hun planbare behandeling over drie jaar zouden afwachten? Zo zijn zieke mensen niet, nooit, ook de kooplui in zorg niet. Het sturen van de gezondheidszorg is één ding, het helpen van mensen met medische klachten, ons vak, is iets heel anders. Bij het sturen van de zorg gaat het juist om het grotere plaatje, dat voor individuele patiënten en hun artsen van geen enkel belang is. Wat mag een levensjaar kosten? Moeten specialisten in dienstverband? Zijn SEH’s wel nodig? Allemaal dingen die in de spreekkamer volstrekt onbenullig lijken. Dingen die worden bediscussieerd door gezonde mensen die nooit iemand helpen. Dingen waarvoor artsen door de meeste mensen wel degelijk verantwoordelijk worden gehouden, terwijl ze er niets aan kunnen veranderen. Voor zover artsen al weten wat een behandeling of medicijn kost is het onzin om te verwachten dat een dokter die kennis zou kunnen meenemen in onderhandelingen met een patiënt tijdens het bespreken van behandelopties. Tenzij de kosten voor de patiënt zelf relevant worden.

Volgens mij hoeven we dus geen heil te verwachten van verzekeraars, bestuurders, economen, farmaceuten of artsen als het erom gaat de kosten in de gezondheidszorg te beteugelen, kwaliteitsverbetering af te dwingen, de wachtlijsten te verkorten en de tevredenheid weer terug te brengen naar het niveau van voor de verzakelijking. De enige die verbetering kan afdwingen is de patiënt. De patiënt ervaart de zorg en weet wat die waard is. Nu het zorginfarct een feit is, is het tijd om patiënten weer te laten betalen voor de genoten zorg. Niet alles natuurlijk, maar een centraal bepaald percentage van alles. Met een maximum, hoger dan de eigen bijdrage nu is. Zorg is niet gratis.

Lees ook
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • E.J.W. Keuter

    neuroloog, Aruba

    Nou ja. Lezers vinden het misschien niet interessant, maar ik heb het (voor de vierde keer) opgeschreven. En nu niet meer zeuren over de ongebreidelde groei van de kosten, de wachttijden of over de achteruitgang van de kwaliteit, want de oplossing li...gt voor de hand. Groetjes Emile Keuter

  • A.F. Algra

    commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, oud bedrijfsarts, Rotterdam

    Prikkelende blog met opvallend slot. Doet u en nog maar zo'n eentje, por favor !

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.