Betalen voor gevangenschap

Hij had betaald om bij ons te mogen verblijven. Twee weken, zei hij. Terwijl vanuit de telefoon die ik tussen ons in had gelegd de vertaling klonk van wat hij zei, legde hij een doormidden gescheurd en verfrommeld briefje voor me neer. Het was een bewijs van fouillering en daarmee werd zijn logica me duidelijk.

Zijn spullen waren op het politiebureau in beslag genomen, en werden tot het einde van zijn gevangenhouding bij ons bewaard: zijn zakmes, zijn telefoon, maar ook: zijn identiteitspapieren en zijn geld. In de gevangenis heb je geen cash nodig. Het enige waar je iets kunt kopen is bij de gevangeniswinkel, en dat is winkelen zoals steeds meer mensen dat tegenwoordig doen: je kruist op de bestellijst aan wat je nodig hebt, en het wordt per vrachtwagen bezorgd, opgestapeld in een Curver-box. Spijtig voor de mensen voor wie niemand geld op hun gevangenisrekening kan storten: die kunnen niets bestellen. Als zwerver, zonder familie of vrienden in Nederland, zou hij het ook moeten doen met de all-inclusiveverzorging die hij vanuit justitie kreeg, en zonder mogelijkheid dit aan te vullen met koeken, kip, chocola, cola of tabak.

Twee weken is altijd de eerste termijn van gevangenhouding. De tekst van het papier waarop dat staat, is in zo’n ambtelijk juridisch jargon gesteld, dat velen niet begrijpen dat die periode van voorlopige hechtenis er alleen maar toe dient om uit te zoeken of iemand een langere hechtenis opgelegd kan krijgen (alles nog in afwachting van de inhoudelijke rechtszaak). Gezien de kleine delicten waarvoor hij was aangehouden, zou het voor hem waarschijnlijk wel bekeken zijn met die periode van twee weken. Twee weken was in elk geval een adempauze.

‘Buiten zitten wel duizenden mensen achter me aan’, zei hij en hij vertelde zo samenhangend dat de telefonische tolk zijn verhaal prima kon vertalen. Hier bij ons zat hij veilig, omdat de mensen die achter hem aan zaten, de mensen van de internationale drugskartels, bij ons niet binnen konden komen. Ze zaten nog steeds achter hem aan, dat wist hij omdat hij hun gedachtes kon horen, maar zolang hij achter deze muren zat, konden ze hem geen kwaad doen en hoefde hij niet bang te zijn.

Hij herhaalde nog een keer waarmee hij het gesprek begonnen was: hij had betaald om bij ons te kunnen verblijven.