‘Ben jij hier gekomen om aardig gevonden te worden?’

Het is een andere wereld. Iedereen hier is min of meer bewusteloos en aan het kreunen. Na inbrengen van de applicator voor brachytherapie moet je 24 uur stilliggen. Vanwege de ruggenprik en de morfinepomp moet je dan naar de recoveryafdeling tot je je benen weer kunt bewegen.

Een knap meisje met een oversized ok-pak en wafeltjeshaar kijkt niet naar mij, maar naar de anesthesiemedewerker. Naast haar staat een oudere vrouw met kort grijs haar. Dit is de uitslaapkamer en zij zijn hier de baas, dat is wel duidelijk. Zij praten hier met elkaar, maar niet met de patiënt.

‘Dit is de brachy?’
Hij knikt en begint te vertellen over mij.
‘Dit is mevrouw Van der Meer, ze is ASA 2 vanwege maligniteit, maar verder gezond…’
‘Waarom hangt hier geen infuuszak aan? Jullie dachten: dat doen ze daar wel?’ De oude kijkt hem over de rand van haar leesbril streng aan.
Hij is bang voor hen, ik zie het. Snel maakt hij het verhaal af.
‘Het gaat goed, maar ze heeft vooral honger en wil haar suikerspiegel weten.’
‘Ga ik niet doen’, zegt de jonge, maar ze heeft me wel in een oogwenk een raketje gebracht. Daar voel ik me meteen beter door, dus de rest kan me niets meer schelen.

Voorzichtig wiebel ik met mijn tenen. Het kan. Ik mag hier weer weg.
In het bed tegenover mij zakt een oudere vrouw scheef naar één kant. Ze zien blijkbaar alles, want de oude hijst haar snel weer rechtop. Een man aan de andere kant maakt het geluid van een kat met een haarbal. ‘O jee, bent u wat misselijk?’ Hij krijgt snel een medicijn.

Er wordt naast mij een bleke jongen binnengereden. Hij is nog diep in slaap. Er is een arts-assistent bij, die hem moet overdragen. Ze begint met haar verhaal:
‘Dit is Daniël, hij is 19 jaar, heeft net examen vwo gedaan en heeft nu een tussenjaar.’

Lekker relevant, denk ik.

‘Wat is zijn Hb?’ valt de oudere verpleegkundige de dokter in de rede – het blijft nog even onbekend in het lange verhaal over de ingreep en de achtergrond.
Ondertussen blijft het alarm van de monitor maar piepen en hangen zij snel een extra zak vocht aan en een medicijn. ‘Schrijf jij even op 5 mg epi gegeven?’
Als de controles eindelijk normaal zijn, begint de overdracht opnieuw. Weer over het examen en dan pas over de ingreep.

Ze luisteren half. Dat snap ik wel. De dokter loopt weg. ‘Ze vond ons niet aardig’, zegt de jonge. Nee. ‘Ben jij hier vandaag gekomen om aardig gevonden te worden?’ vraagt ze aan haar collega. ‘Nee precies, ik ook niet.’

Wel een lekker motto.

In hun koninkrijk durf ik haast niet te vragen om een nieuw infuus, maar ze doen het wel als ik de rode streep op mijn arm laat zien.
Als ik bijna weg mag, vergeet de buurjongen even adem te halen. Ze staan naast hem en schudden hem wakker. ‘Hoe heet hij ook al weer?’ zegt de jonge. De oude weet het ook niet.

‘Daniël’, roep ik door het gordijntje. Het tussenjaar laat ik weg.

Het is even stil, dan hoor ik een lach en dankjewel. Ik ben hier niet gekomen om aardig gevonden te worden, maar het is toch gelukt.

(patiëntgegevens zijn natuurlijk geanonimiseerd)