Ben ik nou gek of het tuchtrecht?
5 reacties
Een patiënte dient een klacht in bij het tuchtcollege over haar chirurg. Klacht wordt ongegrond verklaard. Patiënte gaat in hoger beroep. Terwijl dat nog loopt heeft ze een afspraak bij de betreffende chirurg. Deze heeft van de bedrijfsjurist en collega’s het advies gekregen patiënte niet alleen te woord te staan. Patiënte wil niet dat de coassistent erbij is. De chirurg wel, temeer daar patiënte papieren van de nog lopende tuchtzaak heeft meegenomen. Patiënte wordt boos en verdrietig, maar de chirurg kan het consult nog doen en haar de gunstige uitslag van een mammografie meedelen. Toch verlaat ze boos de spreekkamer en geeft ook in de wachtkamer duidelijk blijk van haar ongenoegen. Ze krijgt daarvoor een waarschuwing van het ziekenhuis. Patiënte dient een tweede klacht in bij het tuchtcollege. Ook deze klacht wordt ongegrond verklaard tijdens een zitting waarbij patiënte zelf niet aanwezig is. Intussen was het oordeel van het regionaal tuchtcollege, ongegrond, in hoger beroep bevestigd. Patiënte was ook hierbij niet aanwezig.
Als je de zaken leest kun je niet anders dan concluderen dat de chirurg er alles aan heeft gedaan rekening te houden met patiënte. Opvallend is ook, dat patiënte na een eerdere klacht bij de interne klachtencommissie, die ook ongegrond werd verklaard, toch bij de chirurg wilde blijven. De eerste klacht bij het tuchtcollege ging er onder meer over dat patiënte ten onrechte dacht dat de chirurg het contact had overgedragen aan een verpleegkundig specialist. Maar goed. De chirurg is drie keer, of als je de interne klacht meetelt vier keer vrijgesproken, dus wat zeur ik dan? Er is toch recht geschied? Toch vraag ik me af of de betreffende chirurg het zo beleeft. Zij heeft vier keer moeten opdraven, een verweerschrift moeten schrijven, overleg gehad met haar advocaat, de jurist van het ziekenhuis en collega’s. En dan heb ik het nog niet over de spanning die zo’n tuchtzaak elke keer weer met zich meebrengt, want je weet maar nooit. Wordt de geneeskunde hier beter van? Ik denk van niet. Het is niet goed dat dit mogelijk is. Soms vraag ik me af of het aan mij ligt. Ik kan dwangmatig slecht omgaan met dingen die niet in orde zijn. Zou ik mijn schouders erover moeten ophalen en denken: ‘Tja, dat hoort er nu eenmaal bij.’
Ben ik gek dat ik me hier druk over maak? Je druk maken over kleine onvolkomenheden is wel typisch voor de dwangstoornis. Patiënten vragen me wel eens: ‘Ben ik gek dat ik dit denk of doe?’ ‘Nou, niet in de zin dat je echt verward bent’, stel ik ze dan gerust, ‘maar wel in de zin dat je meer onrust ervaart dan nodig is.’ Ben ik nou gek of ligt het toch aan het tuchtrecht dat dit soort klachten mogelijk maakt?
P.S. Wat zonder enige twijfel dwangmatig is, is dat ik hier nu weer over schrijf. Het geeft vaak een boel gedoe, omdat mensen denken, dat ik dokters in alle gevallen de hand boven het hoofd wil houden. Daar gaat het helemaal niet om.
Ik ben 64 en ik moet nu beslist gaan focussen. Dus niet meer ingaan op elke door mij als onrechtvaardig beleefde tuchtzaak. De geest is gewillig, maar het vlees is zwak. Als ik zoiets lees dan móet ik erover schrijven. Elke optie wordt een obligatie.
-
Menno Oosterhoff
Menno Oosterhoff is (kinder- en jeugd)psychiater eninitiatiefnemer van www.ocdnet.nl en www.ocdcafe.nl. Hij maakt de podcast ‘God zegene de greep’ over de dwangstoornis. Daarover gaat ook zijn boek ‘Vals alarm´ waarin ook zijn eigen dwangstoornis aan de orde komt. Zijn boek ‘Ik zie anders niks aan je’ gaat over psychische aandoeningen in het algemeen. Tenslotte vindt u een bloemlezing van zijn blogs terug in het boek 'De psychiater en ik', een uitgave van Medisch Contact.
menno oosterhoff
psychiater, Thesinge
Het is het aloude probleem van dat je geen vals positief wil, dus onnodige klachten en geen vals negatief, dus een te hoge drempel voor terechte klachten. Waar je het midden daartussen ook legt: Je zult het nooit perfect krijgen.
Het doel van het t...uchtrecht is verbetering van de zorg. Ik vind dat we op die manier het tuchtrecht moeten beoordelen en wat dat betreft vraag ik me ten zeerste af of de baten wel opwegen tegen de kosten.
Desiree Hairwassers
Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen
Vreselijk voor deze arts, echt afschuwelijk. Gekmakend zo afschuwelijk. Ik vind die patiënte op papier gruwelijk irritant, in het echt waarschijnlijk ook. Toch denk ik: Waar komt die razernij vandaan? Bij sommige patiënten is het schier onmogelijk om... de juiste toon te vinden, om het haakje te vinden om wél contact te maken, maar blijf het vooral doen. Het is geen garantie dat er dan geen tuchtzaken meer komen, maar het zou zomaar kunnen dat het aantal vermindert.
Inmiddels moet de patiënt 50 euro betalen bij het indienen van een klacht. De patiënt kan ook veroordeeld worden tot het bijdragen in de kosten. Of dat nou goed is, ik vraag mij dat ten zeerste af. Ik verwacht dat hierdoor ook terechte en relevante zaken niet meer tot een tuchtzaak komen. Dat is dan wel lekker rustig voor de artsen, maar of dat de zorg ten goede komt, ik vrees van niet.
Dat het ook voor een patiënt heel zwaar is, zo'n tuchtzaak, heb ik al eens eerder belicht.
N van de Weg
psychiater, Arnhem
Eens met je laatste opmerking, Menno. Het is goed dat de drempel om een klacht in te dienen niet hoog is. Er gaan ook serieuze zaken mis in de zorg, er zijn veel mensen in onze maatschappij die een laag inkomen hebben en die maken juist het meeste ge...bruik van de zorg.
Maar mogelijk zou er iets meer gefilterd kunnen worden tussen klachten die echt ergens over gaan en klachten die uit rancune, wantrouwen, algemene frustratie of "verwerking" worden ingediend en ook zonder zitting ongegrond kunnen worden verklaard. Dat patiënte zelf niet eens de moeite neemt om naar de zittingen te komen zegt ook wel wat. Nog los van het persoonlijk leed voor de aangeklaagde arts is het mij onduidelijk wat de aangeklaagde arts of de beroepsgroep van dit soort klachten kan leren. Dat zo'n klacht je zomaar kan overkomen, hoe zorgvuldig je ook werkt? Dat je vogelvrij bent, hier jaren mee zoet kan zijn en dat je daar niets tegen kan doen? Hoe je empathisch en professioneel kan blijven als je tegelijkertijd toch deze patiënt moet blijven behandelen? In de vrijgevestigde praktijk moet je als aangeklaagde psychiater zelfs nog betalen voor de klachtenfunctionaris en de zitting, meer dan 2000 euro, ook als de klacht ongegrond is. Zal juridisch wel kloppen maar geeft toch een gevoel van onrechtvaardigheid.
menno oosterhoff
psychiater, Thesinge
@Mazliah-de Vries
Ik zou er toch voor zijn dat er een soort van drempel komt. En dat iemand beoordeeld of een zaak voor het tuchtcollege kan komen. Het doel van het tuchtcollege is het verbeteren van de zorg. Ik vraag me ten sterktste af of dat doel... gehaald wordt en sterker nog of het niet vaak averechts werkt.
M. Mazliah - de Vries
AIOS verzekeringsgeneeskunde , Amsterdam
Dag Menno,
Ik denk niet dat je gek bent, maar ik vraag me wel af: Waar zit je bezwaar precies in? Dat iedereen “zomaar” mag klagen? Of dat iemand meerdere keren mag klagen? Of in de uitspraken van de tuchtcolleges zelf? Over dat laatste kan je na...tuurlijk altijd discussiëren...
Voor wat betreft de eerste twee suggesties: hoe zou het dan moeten? Is een drempel opwerpen wenselijk? En in welke vorm dan? Een maximaal aantal klachten per persoon per jaar? Een kortere verjaringstermijn? Een financiële bijdrage van de klager? Alleen een optie tot klagen als er echt schade is geleden (daar zie ik heel veel haken en ogen aan, niet in de laatste plaats een toegenomen hoeveelheid civielrechtelijke zaken die vooraf zullen (worden ge)gaan aan tuchtzaken)? Alleen mogen klagen als je een redelijk mens bent (wie toetst dat dan?)? Of het hele tuchtrecht maar afschaffen?
Ik snap je punt over deze casus, maar weet niet zo goed hoe het anders zou moeten.