Bedrijfsarts is geen echte zorgverlener

De Wet cliëntenrechten bij elektronische verwerking van gegevens, zeg maar: het elektronisch patiëntendossier, is onlangs door de Eerste Kamer vastgesteld. Daarin worden bedrijfsartsen stelselmatig geweerd uit zorgdossiers.

Zij zijn niet de enige groep artsen, ook verzekeringsartsen en medici die keuringen doen, begaan een overtreding als ze dat tóch doen. Wettelijk is vastgelegd dat zo’n overtreding kan leiden tot verwijdering uit het BIG-register!

Met deze wet laait de discussie over de taak van de bedrijfsarts weer op: is een bedrijfsarts nou een zorger of een beoordelaar? Een zorger heeft het beste met de patiënt voor, een beoordelaar doet dat in opdracht van een derde. In het geval van de bedrijfsarts heeft hij dan niet het belang van de werknemer op de eerst plaats staan, maar dat van de arbeidsrelatie.

Ook wettelijk geeft die term ‘beoordelen’ al verwarring. In artikel 1 van de BIG-wet staat immers dat het beoordelen van de gezondheidssituatie als een ‘zorg’ beschouwd wordt. Dan zorgt de bedrijfsarts toch ook, zal de oppervlakkige lezer denken.

De essentie van de beoordeling door een bedrijfsarts is dat hij die beoordeling doet in opdracht van een derde. Er is geen sprake van een beoordeling om, bijvoorbeeld, tot een gedegen behandeling te komen. In (wettelijk) correcte termen moeten we eigenlijk niet reppen van ‘beoordelen’ maar van ‘keuren’. 

Een bedrijfsarts mag dus niet in elektronische dossiers kijken waar gegevens in zijn opgenomen van werknemers die hij moet beoordelen. Dat geldt dan bijvoorbeeld voor bestanden van huisartsenposten, apothekers, ziekenhuizen en van de jeugdzorg.

Maar hoe zit het met zijn eigen dossier. Mag hij daar dan wél in kijken?

Beetje een rare vraag natuurlijk. Maar gezien de recente publicatie van de Autoriteit Persoonsgegevens (AP; zie mijn blog van juli) ligt hier wel wat kommer. De AP, dé waakhond van de privacy, staat toe dat de bedrijfsarts het claim- en medisch dossier combineert. Dit in tegenstelling tot het UWV, dat sinds een jaar of twintig beide dossiers gescheiden houdt.

Mij dunkt dat het bedrijfsartsendossier, zolang het niet gesplitst is, gezien moet worden als een zorgdossier ex die pas aangenomen Wet cliëntenrechten. Dat betekent dat de bedrijfsarts zijn werknemers moet vragen wie de gegevens mag inzien. Mag alleen deze bedrijfsarts dat en andere artsen (bij dezelfde arbodienst)? Kunnen ook niet-artsen bij de gegevens?

En ten tweede moet de werknemer aangeven geven wélke gegevens gedeeld mogen worden. De werknemer kan dan bepalen, bijvoorbeeld, dat zijn psychiatrische historie niet gedeeld wordt met derden.

Dus. Het expliciete verbod voor bedrijfsartsen om zorgdossiers in te zien, betekent dat de wetgever de bedrijfsarts primair beschouwt als een beoordelaar, een keurend arts.

Dat een bedrijfsarts zich daarnaast ook nog met zorgtaken (begeleiden, adviseren, doorverwijzen) bezighoudt, moet een keer stoppen. Dat de arbowereld, in tegenstelling tot het UWV, nog steeds met een gecombineerd claim- en medisch dossier werkt, geeft voeding aan de achterdocht die soms naar bedrijfsartsen geuit wordt.