Blogs & columns
Blog

Bart

3 reacties

Hij stond nat voor me onder de douches van het zwembad. Ik was net bezig het haar van mijn dochter uit te spoelen na de zwemles. Dokter Marieke? Hij blijft me vragend aankijken. Bart is 6 jaar en ik heb hem vier maanden niet gezien. Het is namelijk vier maanden geleden dat Evelien is overleden.

Evelien was zijn moeder en maar twee jaar ouder dan ik. We waren tegelijk zwanger van ons jongste kind en we hadden nog zitten lachen dat als zij zich nu zou laten inschrijven bij een andere praktijk, dat we dan tenminste samen wijn konden drinken na de zwangerschap, terwijl onze kinderen samen zouden spelen. Evelien had haar bruine haar altijd in een warrige knot, droeg vrolijk gekleurde kleding met een sjaaltje en de kamer leek altijd op te lichten als zij binnenkwam met haar sprankelende lach. Ze voelde voor mij anders dan andere patiënten.

Maar zo ging het dus niet. Ze kreeg een postnatale depressie, ik zag haar vaak, we praatten veel en ze startte met antidepressiva. Haar depressie klaarde op, maar ze was wel misselijk en ook wat afgevallen, bijwerkingen van de medicatie. Tot ze ineens geel was. Pancreascarcinoom. Met kloppend hart stond ik voor haar in het ziekenhuis na de diagnose; ik had in al die tijd nooit naar haar buik gekeken. Ach Marieke, zei ze, dat kon jij toch niet weten?

Ze werd geopereerd, startte met aanvullende behandeling, maar ze ging snel achteruit. Ze namen filmpjes op zodat de kinderen zich haar later zouden herinneren. Ik kwam er veel. Ze sloot zich af, het raakte haar minder dat zij haar kinderen niet groot zou zien worden. Dat terwijl ik me daar, misschien ook door de parallellen in ons leven, steeds pijnlijker van bewust werd. Ik vond het moeilijk om haar zo te zien. Het sprankelende werd mat, de warrige knot werd slordig en de kamer lichtte niet meer op. Haar glimlach werd eerst vermoeid en toen steeds zeldzamer.

In het verdriet van het gezin vond ik het moeilijk me een houding te geven. Het raakte me, maar er werd ook van me verwacht dat ik me professioneel opstelde. Ik heb me hardop afgevraagd of ik wel goede zorg kon leveren, omdat ik me zo verwant voelde. Juist wel, was het antwoord.

Evelien overleed thuis en werd thuis opgebaard. De kinderen lieten me trots alle tekeningen zien die ze bij mama in de kist hadden gedaan. Dat zou ze toch zeker wel mooi gevonden hebben, vroeg Bart terwijl hij mijn hand vasthield. Zeker weten, verzekerde ik hem.

Ik val stil, bij de douche van het zwembad. Wat moet ik zeggen? Dat er geen dag voorbij gegaan is dat ik niet aan hen gedacht heb? Dat ik hem ook erg gemist heb? Ik kijk hem aan. Ik kwam om voor je mama te zorgen, Bart, zei ik. Maar ik vond het ook heel fijn om bij jou te zijn.

  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.