Another day at the office

De eerste patiënt had zichzelf door zijn hoofd geschoten. Hij was al tijden depressief en had een keurige brief achtergelaten. We hebben besloten om niet verder te behandelen nadat we bij binnenkomst hadden geconcludeerd dat er geen hersenstamreflexen meer aanwezig waren. Dan hebben we de wens van de patiënt niet eens meegenomen in de besluitvorming want recidiverende, niet te behandelen depressies, is niet bepaald een florissant uitgangspunt. De besluitvorming verliep dus soepel maar toch: helemaal normaal is het niet, zo’n inschot verwonding boven een paar gesloten ogen.

De tweede patiënte had ruzie met haar vriend. Hij dreigde haar te verlaten. Dat bracht nogal heftige gevoelens bij haar naar boven. Zodanig heftig, dat ze zichzelf in haar borst stak met een levensgroot keukenmes. Bij binnenkomst klopte het mes in haar borst rustig mee met de frequentie van haar hart.

Het goede nieuws voor deze jongedame, was dat ze het hart net gemist had. Mijn vingerkootje paste precies tussen het steektraject van het mes (tussen de ribben, door het middenrif, eindigend in de linkerleverpunt) en de onderkant van het hart. We hebben de borstkas niet eens open hoeven maken. We hebben het mes onder zicht verwijderd, een drain achtergelaten bij het hart en de bovenbuik weer keurig dichtgemaakt. Vijf dagen later zou ze in goede conditie (lichamelijk in dit geval) het ziekenhuis verlaten.

De derde patiënt lag al op de intensive care. Zij had zich, onder invloed van voldoende alcohol, gepoogd van het leven te beroven door met hoge snelheid van de snelweg af te rijden. Het leverde haar onder andere een volledig ingedeukte bloedende thorax op die mijn collega’s daags daarvoor hadden volgestopt met gazen. Het goede nieuws is dat wij de gazen uit haar thorax hebben kunnen halen en de gebroken ribben met plaatjes weer keurig hebben gerepareerd. Het slechte nieuws is dat haar pupillen niet meer reageerden. Iets zegt me direct na de operatie al, dat haar doodswens waarschijnlijk gehonoreerd zal gaan worden. Ondanks alle inspanningen is ze inderdaad enkele dagen later overleden.

‘Another day at the office’, zegt mijn afdelingshoofd na een dergelijke dienst. En het klopt: hoe raar het ook klinkt, deze dienst is er een uit zo velen voor ons. Dat is voor een deel maar goed ook: als het niet enigszins zou wennen, is dit werk niet vol te houden. Maar helemaal normaal is het nou ook weer niet.

In het donker fiets ik naar huis. De avond is helder, er vormen zich kleine wolkjes als ik uitadem en het is koud en stil op straat. Ik heb de capuchon van mijn jas over mijn hoofd geknoopt en al fietsend denk ik eigenlijk aan helemaal niets. Ik ben blij als ik de oprit van mijn huis op fiets waar het licht in de keuken nog brandt. Yes, denk ik, er is nog iemand wakker die van mij houdt en op mij wacht. Ik realiseer me ook meteen dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is.

PM: wellicht ten overvloede maar de karakteristieken van de beschreven patiënten zijn essentieel veranderd waardoor het niet herleidbaar is. De letsels en het verloop van de dag zijn zoals de dag is geweest.