Altijd een storm op de loer

Er liep een apotheker in opleiding een ochtend mee. Een stoet psychisch lijden kwam langs, waaronder Gerri uit een vorig blog – heftig gekweld door paranoïde wanen – en John, ook al uit een vorig blog, mijn chronisch psychotische held, blij met het aankomende voorjaar, zodat hij weer volop met zijn handen in de aarde kan aarden.

Als uitsmijter zakte een jonge vrouw hyperventilerend voor de balie in elkaar. Na wat vaderlijke woorden en een afspraak voor dezelfde middag ging ze weer huiswaarts. Behalve twee injecties in een carpale tunnel en een in een knie werd mijn somatische cortex totaal niet aangesproken. Dat heb je soms, zei ik, je bent haast meer een geestelijk verzorger dan wat anders.

Na de lunch had ik twee visites bij palliatieve patiënten. Een van hen, patiënt van een collega die met vakantie was, lag met een morfinepomp ogenschijnlijk comfortabel in bed. De familie, zeer gelovige moslims, vertelde dat het belangrijk was dat hij nog bij zou komen om een aantal heilige spreuken te spreken voor hij zou overlijden. We hadden een mooi gesprek over de culturele en religieuze verschillen tussen onze werelden. In overleg ging de morfinepomp omlaag.

Bij de andere patiënt spraken we af nu het euthanasietraject in te gaan. Ik beloofde de SCEN-arts te bellen. Wel had ik twijfels of hij helder genoeg zou zijn bij die consultatie, omdat hij soms wat delirant was…

Het middagspreekuur kabbelde ook rustig voort en rond half 5, er was niks meer te doen door de vakantieluwte, sloeg de meligheid wat toe en viel ik de assistentes lastig met flauwe humor: kortom we koersten over een rustige zee richting 5 uur.

‘Er komt nog een jonge vrouw met erge buikpijn, ze is hier bij haar vriend, maar is geen patiënte hier’, kreeg ik opeens te horen. Even later kwam een lijkbleke vrouw binnen, begin 30, ondersteund door haar vriend. Mijn nekharen stonden meteen overeind. Ze was goed gezond, gebruikte geen medicatie. Ze had ’s ochtends gevreeën, niets bijzonders, maar twee uur later begon een hevige pijn in de onderbuik, die later ook omhoog trok. Ook had ze soms pijn op de schouders. Ze gebruikte geen anticonceptie, menstruatie was regelmatig, een week tevoren had ze de morning-afterpil genomen. Bij onderzoek was ze erg bleek en klam, vond ook haar vriend. Pols en bloeddruk waren normaal, geen koorts, wel drukpijn en wat loslaatpijn boven de symfyse en uitgesproken slingerpijn. CRP onder de 5.

Op zo’n moment is de eerste analyse: is dit pluis of niet en waarom dan wel of niet? Het bleke, de hevige pijn, het klamme en de pijn op de schouders wezen op een mogelijke intra-abdominale bloeding. Gek was weer dat bloeddruk en pols normaal waren, maar goed, dat kan. Shifting dullness had ik nog moeten checken, maar dat vergat ik. Met spoed ging ze met mij bekende ambulancebroeders en een infuus naar de SEH.

Dezelfde avond kreeg ze een laparoscopie: er bloedde een kleine arterie bij het ovarium en er zat een liter bloed in de buik. Zo is mijn vak dus, soms een kalme zee, maar er ligt altijd een storm op de loer. Voor beide weersomstandigheden moet je een vaarbewijs hebben.

De gelovige moslim is dezelfde nacht ingeslapen zonder te zijn bijgekomen en de andere man was tijdens het bezoek van de SCEN-arts te delirant om zijn wens duidelijk te maken. Dat wordt na het weekend palliatieve sedatie.

Waarom ik van mijn vak houd? Om met Cor van der Laak te spreken: ‘En wel hierom!’