Altijd dokter?

Een jaar geleden. Ik zit rustig in de trein op weg naar Zwitserland. Mijn zoontje van 10 zit naast me bij het raam, diep verzonken in een boek van Thea Beckman. Zelf zit ik een medisch artikel te reviseren op mijn laptop terwijl het landschap aan ons voorbij trekt. Kopje koffie erbij, kan het leven beter?

Plots wordt naast ons aan de overkant van het gangpad een jonge vent van een jaar of 20 lijkbleek en onwel. Ik had ze eerder al begroet en ze hadden verteld dat hij op weg was naar een volleybaltoernooi in Duitsland. Hij gaat onderuit en zijn moeder is in paniek. Tijdens zulke momenten, die meestal een eeuwigheid lijken te duren, kijk ik altijd eerst even rustig een seconde voor ik eropaf stuif. Dat geeft een karrevracht aan informatie. Nu ook.

In diezelfde tijd gilt de moeder: ‘Help! Is hier een dokter aan boord?’ De vrouw achter mij, de helft van een ouder vriendinnenstel op weg naar Brussel, roept terwijl ze naar mij wijst: ‘Hij is dokter!’ Ik denk er niet over na, ga op de jongen af en vraag wat er aan de hand is. Hij is weer bij, maar verkrampt van de pijn wijst hij naar zijn linkerschouder. Het is duidelijk zichtbaar: het betreft een geluxeerde schouder links. Had hij al vaker gehad…

Ik leg hem in het gangpad en verricht een repositie volgens de methode van Hippocrates: de schouder ‘klikt’ zo weer in de kom. Het gaat verdacht makkelijk, want het was al vaker gebeurd.

De jongen is opgelucht. Ik ook. Mijn zoontje zit met grote ogen te kijken, maar leest al snel weer door in Kruistocht in spijkerbroek.

De rust herstelt. Ik ben op adem. De jongen en moeder zijn weer rustig. Ik denk nog eens na en herinner mij plots de oudere vrouw achter mij die mijn professionele identiteit al roepend bekendmaakte. Ik draai mij om en vraag: ‘Hoe wist u eigenlijk dat ik een dokter was?’
‘Ik had meegelezen op uw laptopje, ik ben van huis uit een beetje nieuwsgierig…’

Zijn wij altijd dokter? Ook op zomerkamp met de klas van je zoontje of lopend door de straten van een Amerikaanse stad met de bekende claimcultuur of tijdens het lopen van een marathon? Ik dit keer nog wel, maar in Amerika weet ik het zo net nog niet.