Blogs & columns
Blog

Als jij het zegt

1 reactie

Ze heeft een stok achter de deur nodig, zegt ze. Met de hulp van haar psycholoog heeft ze al een lange weg afgelegd om haar traumatische verleden een plek te geven en te leren leven met haar autisme. Het wandelen hielp daar erg bij.

In het begin afschuwelijk spannend: ‘Elke keer dat ik naar buiten ga, denk ik dat ik vermoord ga worden’, vertelt ze. Die angst is nooit helemaal weg, maar een koptelefoon helpt. De volgende hindernis was een voetfractuurtje dat maar moeizaam herstelde. 

Maar koppig bleef ze alle hordes nemen die ze tegenkwam en stilaan begon ze van het wandelen te genieten. Onderweg zijn bracht haar op nieuwe plekken en in nieuwe situaties. Het leverde nieuwe gedachten en verhalen op die ze in blogjes en dagboeken deelde. 

Maar ineens lukt het niet meer. Haar dochter moest van school veranderen, de opgebouwde routine werd verstoord en het korten van de dagen, de donkerte, de koude en de regen hielpen ook niet echt. De nieuwe gezonde gewoonte raakte in het slop.

Dus heeft ze een afspraak gemaakt op het spreekuur om te komen ‘zagen’. Zo noemt ze het zelf. Ik vind dat ze nooit zaagt. Ze heeft altijd een heel concrete hulpvraag en meestal heeft ze ook al goed nagedacht over mogelijke oplossingen.

De hulpvraag vandaag luidt: ‘Ik wil het wandelen herpakken.’

‘Goed plan. Hoe kan ik daaraan bijdragen?’ vraag ik.

‘Door te zeggen dat ik terug moet gaan wandelen’, zegt ze.

‘Oké, je moet terug gaan wandelen.’

We raken het eens over de randvoorwaarden: drie keer per week een uur (haar voorstel), ván of naar de nieuwe school van haar dochter (mijn voorstel) en de deal is rond.

Geen twee weken later stuurt ze dit berichtje: ‘Welke masochist vraagt er nu aan haar huisdokter een stok achter de deur om te gaan wandelen. Heb ik mezelf aangedaan zeker. Nat, koud en weinig zin, maar zal het toch maar doen. Smiley.’

Ik stuur een duimpje en een krachtarmpje terug en schrijf erbij: ‘Heel dapper. Groetjes van mijn stok die rustig achter de deur mag blijven staan.’

Therapietrouw? Hadden alle patiënten maar zoveel baat bij een eenvoudig en duidelijk advies… ik had geen werk meer.

meer van Martine Schrage

  • Martine Schrage

    Martine Schrage is huisarts. Ze werd in Leuven opgeleid, werkte twintig jaar in Nederland, waarna ze terugkeerde naar haar Vlaamse roots. Toen ze pardoes op straat gezet werd, begon ze aan het vrijbuitersavontuur dat waarnemen heet.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Petra Allis

    verzekeringsarts, Rotterdam

    Dankjewel voor deze zeer illustratieve blog over hoe simpel het soms is om patiënten met ASS te helpen!
    Ik zou willen dat iedereen begreep dat dergelijke concrete afspraken noodzakelijk kunnen zijn bij iemand met ASS.
    Jouw patiënt snapt het zelf g...elukkig ook heel goed, maar jij hebt haar heel mooi geholpen om het concreet en meetbaar te maken. Precies dat lukte haar zelf dus kennelijk niet.
    Dergelijke 'over'duidelijke afspraken zijn vaak zo nodig, en worden zo vaak niet gegeven: 'even rustig aan doen' bijvoorbeeld. Hoe lang, hoe rustig, wat mag dan niet en wat mag wel, tot wanneer?
    Jouw patiënt weet waar ze om vraagt: ze vraagt om een script voor een nieuwe routine, omdat het oude script niet meer werkt, en zij het niet zelf kan herschrijven. Jij hebt haar daarbij geholpen, en zij kan verder. Ik hoop dat vele collega's dit lezen en eraan denken als ze zelf een patiënt met ASS zien. Maak het zo concreet mogelijk: wat, wanneer, waar, met wie, hoe veel.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.