Blogs & columns
Blog

Agressie in de praktijk: Handen hoog

1 reactie

De laatste tijd is er behoorlijk wat aandacht voor agressie jegens zorgpersoneel. In eerdere blogs besteedde ik al aandacht aan de steeds kortere lontjes. Hoe dat komt en wat de oplossing is, laat ik hier in het midden. Feit is echter dat agressie niet kan en niet mag.

Pak een boksbal (boks niet tegen een muur, dat geeft vervelende breuken en wachten op een behandeling voor deze niet-urgente hulpvraag op een overvolle SEH is niet bevorderlijk voor je onderliggende gevoelens) of schreeuw in een kussen. Kleine jongetjes wordt aangeleerd dat ze hun moeder, zusje of andere vrouwen niet mogen slaan. Maar eigenlijk horen we gewoon allemaal te weten – en anders te leren – dat we mondeling en fysiek van elkaar af moeten blijven. Ongeacht man, vrouw of genderneutraal.

Ik werk voor en in een organisatie die vaak in relatie wordt gebracht met geweld. Oorlog, wapens, ellende. Er is echter geen plek waar ik me veiliger voel dan in mijn spreekkamer. In deze overwegend-mannenwereld word ik altijd met respect behandeld. Uiteraard ook door de vrouwen die er werken. Is er dan nooit iemand boos? Natuurlijk wel. Militairen zijn ook echte mensen. Maar zelfs als ze boos worden dan weten ze zichzelf tot bedaren te (laten) brengen of worden ze op hun gedrag aangesproken door een collega. Escalatie? Nog nooit meegemaakt. Integriteit en respect staan bij ons hoog in het vaandel.

Civiel is dit helaas wel anders. Nou mag ik niet klagen. Ik heb nog nooit een baksteen of een kogel door mijn raam gekregen. De grootste bedreiging die ik heb gekregen, was: ‘Ik weet u te vinden en anders mijn advocaat wel’. Slechts één keer heb ik – met de vroegere vechtsport/verdedigingslessen van mijn vader in het achterhoofd – mezelf niet al te zichtbaar verdedigd. Daarbij stelde ik hem gelijk teleur door mijn handen niet voor mijn gezicht te plaatsen, maar voor mijn zwangere buik. Liever een intercollegiaal retourtje kno dan een enkeltje gynaecologie dacht ik op dat moment. Gelukkig bleek dit uiteindelijk niet nodig en wist de familie van de bedreiger, degene in bedwang te houden.

Zelf heb ik dus gelukkig weinig met agressie te maken gehad. En ik ben van mening dat je het gros ook zelf kunt de-escaleren. Maar al schrijvende is dit toch van de zotte? Dat ik als huisarts niet alleen moet voldoen aan al mijn herregistratie-eisen, maar tegenwoordig ook nog op vechtsportles moet om mezelf te kunnen verdedigen? Of weerbaarheidstraining om mijn mannetje te kunnen staan?

De politiek is ermee bezig. Dat doet mij deugd. Maar ik denk niet dat het de oplossing zal zijn om de aangifte mogelijkheid te verruimen. Dit probleem moet worden aangepakt bij de bron: die lontjes moeten langer. Er moet meer wederzijds respect en begrip voor elkaar komen. We slapen allemaal wel eens slecht. En ieder huisje heeft zijn kruisje. Maar dat praat welke vorm van agressie dan ook, jegens wie dan ook niet goed. Binnen defensie weten we dat. Zelf maken we dan ook liever de associatie met vrede dan met geweld. Met een groot respect voor elkaar en de medemens. En een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en discipline. Toch maar weer een tijdelijke dienstplicht? Maar belangrijker nog: blijf van je medemens af.

Lees ook
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.