Blogs & columns
Blog

Afzwemmen

2 reacties

Aan de gang voor me lijkt geen einde te komen. De klapdeuren aan het eind gaan soms open en dicht als er mensen doorheen lopen, haast de kaken van een groot monster dat iedereen opslokt die te dichtbij durft te komen. Als de deuren dan voor mij opengaan, voel ik een aarzeling en stap de rode lijn over. De wereld vol piepende monitoren, zoemende beademingsapparatuur en mensen in pakken komt hard bij me binnen. Mijn hartslag stijgt, geluiden vervagen en ik ben abrupt doodsbang. Als ik maar niet opnieuw zelf hier word opgenomen.

Toen ik vorig jaar van de intensive care afkwam was ik er nogal zeker van dat de intense angst die ik ervoer niet van lange duur zou zijn. In mijn opleiding had ik wel van PICS (postintensivecaresyndroom) gehoord, maar me hier nooit echt in verdiept. Dat ik daar nu zelf last van zou gaan krijgen, kwam me eerder onwaarschijnlijk voor. Ik was immers levend van de ic afgekomen en ik was werkelijk niets tekortgekomen aan goede zorgen van de verpleegkundigen, met wie ik bovendien al vertrouwd was als met mijn eigen collega’s. Nee, ik zou geen langdurige klachten krijgen, dat stond voor mezelf buiten kijf.

Ik had ongelijk. Flashbacks van de meest indrukwekkende momenten op de ic en de paniek die ik toen had gevoeld, bleven aanhouden. Slapen ging slecht. Eigenlijk was goed functioneren zonder angst niet meer mogelijk, het nam mijn hele leven over. Op de gekste momenten overviel het me. Ik kon er uiteindelijk niet meer omheen: ik had traumabehandeling nodig.

Ik startte met EMDR, eye movement desensitization and reprocessing. Door het beeld waarvoor ik bang was steeds voor ogen te halen terwijl ik ondertussen afgeleid werd door taakjes moest de angst worden losgekoppeld van het beeld. Aanvankelijk begon dat met een enkel traumatisch beeld, maar het brein is een wonderlijk orgaan dat mij steeds opnieuw verraste. Bij een trauma sluit het brein zich af, waarschijnlijk uit zelfbescherming.

Mijn meest intense beeld bestond uit de SEH-kamer waar ik op de avond van mijn opname naar adem lag te snakken. Aanvankelijk beperkte het beeld zich tot een kamer waarin ik alleen mijzelf zag liggen. Toen ik die aanblik eenmaal zonder veel angsten kon aanschouwen, bleek mijn brein nog meer in petto te hebben. De kamer bleek ook in ‘landscapemodus’ te kunnen worden afgebeeld, met naast mijzelf ook nog een driftig piepende monitor met vitale waarden, en met collega’s aan mijn bed die nogal bezorgd boven hun mondmaskers uit keken. Het leek mij dat de therapie dan weer helemaal opnieuw kon beginnen, maar inmiddels besef ik dat het onmisbare stappen waren die gezet moesten worden.

Ik zette vandaag de volgende stap in mijn herstelproces: ik bezocht de plekken die nog angst oproepen. Ik zag er flink tegenop. Hoe doe ik dit? Een bevriende psychiater beschreef het mooi. ‘Coen, spring in de situatie. Niet roekeloos en onverschrokken als een kamikazepiloot. Spring erin als een bang maar moedig kind dat met kleren aan het water in moet om af te zwemmen voor zijn A-diploma. Zeg tegen jezelf dat je het eng vindt, maar het tóch doet.’

En nu sta ik opeens voor de klapdeuren van de intensive care. Trillend op mijn benen van de angst, ik zie mezelf zo dadelijk al liggen in een van de kamertjes. Ik ben bang voor wat er komen gaat. De deuren slaan open, ik loop naar binnen en laat alle indrukken op mij inwerken. Mijn hoofd vult zich met alle situaties die ik hier als patiënt heb meegemaakt, en wordt een wollig geheel. Na een paar minuten sta ik weer buiten, het is voor nu genoeg geweest.

Door de intensieve traumatherapie zijn de zwembandjes al langzaam leeggelopen afgelopen tijd, zwemmen lukt al. Behalve mijn zwembroek heb ik mijn kleren toch nog aan de rand van het zwembad laten liggen. Mijn diploma heb ik misschien nog niet behaald maar de sprong in het diepe is genomen. Het water voelt nog wat onwennig en koud. Gelukkig mag ik nog even oefenen voordat ik met kleren aan onder water moet kunnen zwemmen voor mijn A-diploma: dat ik weer als aios mijn werk op de ic kan hervatten.

Lees meer van Coen Feron

  • Coen Feron

    Coen Feron was in opleiding tot anesthesioloog. Na eigen ervaringen als patiënt besloot hij zijn medische ontdekkingstocht buiten het ziekenhuis voort te zetten. Voor Coen is het menselijke contact in de zorg een van de belangrijkste en mooiste dingen, waar hij graag over schrijft.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Anoniem

    Geneeskundestudent , Amsterdam

    Beste Coen,

    Bedankt voor het delen, nog nooit heeft iemand zo treffend omschreven hoe ik me ooit voelde. Na een half jaar traumabehandeling voor een IC opname zes jaar geleden durf ik weer in de buurt van die afdeling te komen en ik ben er zelfs e...en keer een hele middag geweest. Ik heb pas hulp gezocht toen ik me door een van jouw eerdere blogs realiseerde dat het niet gek was dat ik nog steeds last had van die opname. Dank hiervoor. Het zal nooit mijn lievelingsplek worden, maar het lukt om er zonder herbelevingen en paniek te zijn. Ik wens je al het beste toe en hoop dat jij uiteindelijk ook zo ver komt.

  • Anoniem

    Student, Groningen

    Zo herkenbaar dit verhaal & heel mooi beschreven. Bedankt voor het publiceren. Het ga je goed!

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.