Ademnood

In de hectiek van het drukke ochtendspreekuur, kom ik even op adem op het binnenplaatsje van de praktijk. Aan de overkant huilen de baby’s die op het consultatiebureau door de jeugdarts onderzocht worden, en uit de ramen van de fysiotherapiepraktijk daarboven waaien flarden van gesprekken naar beneden. Hete zwarte gemberkoffie, een klein stukje pure chocola en een paar minuten rust. Meer heb ik niet nodig om weer even boven water te komen en te voelen hoe snel en hoog mijn adem in mijn borstkas zit. Daarna duik ik weer kopje onder in de werkdag. Het is net als te lang onder water blijven. Hijgend en proestend zuig ik tussendoor de zuurstof naar binnen.

Ademnood. Ademruimte die er overdag niet is, en die ik pas ‘s avonds weer terugvind als ik zit te mediteren. Mijnheer Pijnacker komt langs in mijn gedachten. En de buikpijn waarmee hij nu al lange tijd tobt. Ik kan maar steeds niets afwijkends vinden, en allerlei onderzoeken leveren geen verklaring op. De radioloog, de chirurg, de mdl-arts en de pijnarts hebben hem ook niet kunnen helpen. Tijdens het mediteren komen er letterwoorden bovendrijven, hoe heette dat ook weer? O ja: niet ‘SUNCT’ maar ‘ACNES’. Zou hij dat hebben: zo’n ingeklemde zenuw die heel lokaal buikpijn geeft? Een toevoeging aan het DD-lijstje dat ik al had.

Het overkomt me vaak, dat zittend op mijn meditatiekussen er ineens open eindjes komen bovendrijven en nieuwe ideeën me te binnen schieten. Misschien kan ik Pijnacker ermee helpen, stel je voor, zomaar twee jaar buikpijn ineens weg.

Het labeltje van mijn theezakje had me vanochtend deze boodschap meegegeven: The quieter you become, the more you can hear.

Adem en stilte, zou dat ook overdag een beetje kunnen? Minder opgejaagd wild, minder jezelf voorbij hollen, zodat ik meer kan horen?

Heb jij dat nou ook, Bram?  

Bram reageert: 't Is goed genoeg, makker'