Aanzuigende werking?

Bij het schrijven van blogs treedt hetzelfde verschijnsel op als ooit met het schrijven in mijn dagboek. Het dwangmatig alles moeten opschrijven en er steeds weer op terug te komen.

Tot nu toe heb ik me redelijk weten te beheersen door niet meer dan een blog per week in te sturen en niet te veel over één thema. Maar bij euthanasie bij psychische aandoeningen vind ik dat lastig. Dat is zo’n complex en ingrijpend thema dat ik er niet over uit geschreven raak.

Ik heb het als volgt opgelost. Ik schrijf nu twee blogs in één keer en dan probeer ik het een tijdje te laten rusten.

Na mijn vorige blog liet iemand me weten dat hij bang was dat Aurelia’s pleidooi voor euthanasie bij psychische problematiek het zicht op behandelmogelijkheid ontneemt en dat het een aanzuigende werking kan hebben.

De zorg dat mensen een te hopeloos beeld krijgen van de behandelbaarheid van psychische problematiek begrijp ik. Je ziet ook in patiëntenverenigingen dat vooral mensen met de meeste of slechtst behandelbare problematiek actief zijn en dat daardoor een te somber beeld ontstaat. Het is dus zeker belangrijk steeds te blijven benadrukken dat euthanasie bij psychische problematiek een aller-allerlaatste stap is. Een stap die pas gezet wordt als het lijden zo ondraaglijk en uitzichtloos is dat het alleen beëindigd kan worden door een eind aan het leven te maken. Gelukkig is dat zeldzaam en zal een behandelaar zich hierbij pas neerleggen, als de patiënt niet langer kan/wil en het oneerlijk wordt hem daarin niet te erkennen. Dan volgt er een uitgebreide procedure om te beoordelen of daadwerkelijk euthanasie kan worden verleend. wordt.

De zorg over de aanzuigende werking deel ik dan ook helemaal niet. Natuurlijk kan publiciteit over euthanasie bij psychische aandoeningen ertoe leiden dat meer mensen dat als een mogelijkheid gaan overwegen. Maar is dat erg?

Als het een alternatief wordt voor suïcide dan vind ik dat helemaal niet. En ik ben ook niet bang, dat mensen het sneller gaan opgeven vanwege de mogelijkheid van euthanasie. De patiënt zelf is degene die het meest indringend ervaart dat hij bij deze stap zijn leven verliest. Ik geloof niet dat betere bekendheid van de mogelijkheid van euthanasie ertoe zal leiden dat iemand deze stap te makkelijk gaat zetten en anders is er altijd nog een uitgebreide zorgvuldige procedure om dat te voorkomen.

Iemand anders vroeg zich af of het wel klopt dat vooroordelen verminderen als iets een persoonlijk gezicht krijgt. Aurelia, over wie ik in mijn vorige blog schreef, moet regelmatig mensen blokkeren op de sociale media omdat ze haar van alles verwijten. Ik denk zeker dat meer publiciteit in eerste instantie ook vooroordelen kan oproepen en dus de discussie doet toenemen. Volgens mij zitten we daar nu wat betreft euthanasie bij psychische aandoeningen middenin. Een huisarts met wie ik het erover had zei: ‘Dit soort discussies hadden wij tien jaar geleden over euthanasie bij lichamelijke aandoeningen waaraan je niet direct komt te overlijden, maar die wel ondraaglijk en uitzichtloos lijden meebrengen, zoals multiple sclerose, ALS of ernstige longklachten.’

Ik denk dat ze onvermijdelijk zijn als een maatschappelijke norm verschuift. Wat we wel kunnen doen is beseffen dat verschuiving van maatschappelijke norm verzet en onzekerheid oproept. Bij onszelf en bij anderen. Maatschappelijke normen geven houvast en we laten niet makkelijk los wat we kennen. Daarom schrijf ik er ook steeds over.

Aurelia krijgt eind deze week euthanasie. Zelf ken ik haar onvoldoende om te beoordelen of ik blij voor haar mag/moet zijn. Ik begrijp echter dat haar behandelaar, die haar al jaren kent, haar verzoek steunt en begrijpt. Ik ga dus op zijn oordeel af, op het oordeel van de arts van de Levenseindekliniek en natuurlijk op Aurelia zelf, dat dit de enige uitweg is uit haar ondraaglijk lijden. En dat daaraan een eind komt, gun ik haar van harte.