Aan de zijlijn
3 reacties‘Welkom, kon u het makkelijk vinden? Kopje koffie?’ vraagt de receptionist bij binnenkomst. Zojuist heb ik letterlijk de fameuze ‘WIA-poort’ genomen. Met een rugzak vol keien over de drempel van het imponerende UWV-gebouw. Op de grauwe gevel ernaast zie ik een bord ‘Slachtofferhulp’. Clusterellende. Met mijn vrouw aan mijn zijde sla ik weer een nieuw hoofdstuk van ons leven in. Een hoofdstuk dat ik echt niet had kunnen bedenken vier jaar geleden toen ik in de vaart der volkeren galoppeerde. Dit hoofdstuk heet Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen.
We nestelen ons in een ongezellig hoekje op de bank, maar met een verse cappuccino en een vriendelijke glimlach. De procedure is tot nog toe ongelooflijk soepel verlopen. Waarbij aangetekend moet worden dat ik bij het opsturen van de WIA-aanvraag verzuchtte: ‘Kun je dit zonder knipperen met de ogen, dan heb je nog wel een restcapaciteitje over.’
‘Komt u met mij mee?’, zegt de al even gastvrije verpleegkundig specialist. Handig van ze, denk ik. Die verpleegkundig specialisten maken het leven van patiënt en dokter een stuk eenvoudiger. Daarbij, tijd en aandacht zijn het enige medicijn op deze reis. Want ik ga een kant op waar ik niet wil zijn, eenzaam aan de zijlijn, waarbij ik een groot deel van mijn identiteit, dagbesteding en passie moet opgeven. Dat gaat niet zonder slag of stoot, dat is een proces. En daar past een procedure bij; sterker, deze procedure is noodzakelijk om inzicht te krijgen in de rauw en rouw van dit proces, althans voor mij. In al haar mededogen opgetuigd, is ze meedogenloos als een woestijnstorm.
‘Tjonge, wat een verhaal, jullie hebben wel veel op jullie bordje gekregen in het leven.’ Gezien en gehoord worden. Geen onnodige vragen over migrainetriggers, behandelingen of goed bedoelde adviezen, alles is uitgenut. ‘Uw migraine lijkt me verschrikkelijk.’ Bevestiging en bekrachtiging, geen oordeel. Heilzaam.
Ik voel me begrepen, ik heb mijn verhaal gedaan en mijn vrouw ook. Ik met al mijn onhebbelijkheden, mijn druistigheid, mijn bewijsdrift, mijn enthousiasme, mijn positivisme en passie. Ik ben vastgelopen. ‘Duurzame continuïteit’ als basis voor het werken als arts, ik kan het al heel lang niet leveren.
‘Ik verwacht een IVA: Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten’, zegt de aangesloten verzekeringsarts. Volledig. Daar zit geen speld meer tussen. Een dodelijk vonnis, maar ook een zegen, deze collectieve verzekering voor als het leven niet gaat zoals verwacht, gewenst en gehoopt. ‘Er schuilt wel een podcast in, uw weg is leerzaam voor velen’, zegt de verpleegkundig specialist. Hoop en richting bieden, ook dat nog.
Bij het naar buiten gaan vraagt de receptioniste: ‘Kopje koffie? Trillend ga ik zitten, mijn tranen doorboren de schuimlaag. Een oceaan aan verdriet dient zich aan, maar ook een warme bries. Er wordt voor me gezorgd, want alleen red ik het niet meer. Met aandacht, gehoor, empathie en richtinggevend besluit, in alle toonaarden compassievol. We kunnen weer door.
Compassie met Cassie dus, daar moet je voor bij het UWV wezen! Zeldzaam lekker kopje koffie ook.
Luister naar deze aflevering van de podcast van de Hersenstichting Tussen je Oren, waarin Casper vertelt over migraine:
A.F. Algra
Commentator zorg en sociale zekerheid, Rotterdam
Mooie column met mogelijk gelukkig einde .
Wat ik uit de column begrijp is dat collega van Koppenhagen zich gehoord, gezien en serieus genomen voelde. Dat is al heel wat tegenwoordig. Fijn dus. Het zijn zaken waar het UWV nu hard op in zet.
'...Ik verwacht IVA', aldus de verzekeringsarts. Of zoals van Koppenhagen het zelf verwoord: ' het was een richtinggevend besluit'. Ik mag het van harte voor hem (en zijn vrouw) hopen.
M.G. Njnuis
Arts n.p. en spreker, Baarn
Wat fijn dat je je zo gehoord voelde! Ik heb deze weg inmiddels drie keer afgelegd, waarbij de eerste twee keer niet zo prettig waren (tja, jonge vrouw met pijn- en vermoeidheid) en het laatste contact heel prettig. Deze arts was onder de indruk van ...mijn cv die ik ondanks mijn beperkingen op heb kunnen bouwen.
En ook nu weer bezig, met de opbouw van mijn eigen bedrijf, de Rollende Redenaar!
Je tranen mogen er zijn en zo'n 100% afkeurvonnis is meer dan pijnlijk, maar volgens mij is er nog genoeg wat je wel kan! Sterkte!!
En voor een bakkie troost mag je altijd aankloppen.
Psychiater (np), Den Bosch
Waarde collega,
Dat moet een dubbel gevoel zijn. Een vonnis met een zware boodschap dat ook erkenning en opluchting biedt. Sterkte daarmee.
Hoe wrang ook, een boodschap waar menig ander patiënt bij het UWV jaloers op zou zijn.
Hoe kan het da...t deze gang van zaken bij migraine,
een toch matig objectiveerbare aandoening,
zoveel soepeler lijkt te verlopen dan bij mensen die aan veel complexere systeemziekten lijden, en die inmiddels vaak zelfs beter objectiveerbaar zijn?
Ook als het gaat om de prognose?
Die dubbele standaard is illustratief voor onze geneeskunde, en daarmee voor de competentie van de gemiddelde verzekeringsarts op dat vlak. Maar zoals gezegd komt het breder voor, zoals in de revalidatiegeneeskunde (stel u voor dat een collega van u zou zeggen dat u zich hieruit kunt revalideren, u dat moet van uw therapeut of verzekeraar en u daar zieker van wordt), en helaas ook in mijn eigen werkveld.
Sterkte met de volgende fase. Ik kijk uit naar verdere verdiepende bijdrages daarover.
Tom Molmans