18 maart 2019
2 reacties18 maart 2019. Het is maandagochtend rond een uur of 11. Ik heb net visite gelopen op de intensive en medium care. Collega M. trekt me uit mijn kamer: ‘Nu meekomen Marijn. Schietpartij in Utrecht Centrum. Eerste patiënt is al beneden.’
Collega M. is verantwoordelijk voor het Calamiteitenhospitaal. Ze heeft al snel in de gaten dat hier mogelijk meer aan de hand is. Ze dirigeert mij naar de traumakamer en gaat zelf aan de slag om te inventariseren of het Calamiteitenhospitaal open moet. Op de traumakamer staat collega G. en is het al begonnen. Levensgevaarlijk gewonde jonge vrouw. Ik help kort mee met de eerste stabilisatie, maar we weten eigenlijk al meteen dat het op de operatiekamer moet gebeuren. Dan gaat mijn telefoon.
De jongste aios. ‘Marijn, je moet nu komen, ze reanimeren een neergeschoten patiënt hier.’ Hier is in het Calamiteitenhospitaal. Collega M. heeft het met al haar daadkracht voor elkaar gekregen om in tien minuten open te gaan in plaats van een halfuur. De eerstvolgende patiënt is dus naar het Calamiteitenhospitaal gebracht en collega M. staat naast haar organisatorische functie in de eerste minuten ook op de werkvloer.
Ik kom binnen. Patiënt wordt gereanimeerd. Heel het team kijkt ons vragend aan. ‘Hoelang zijn jullie al bezig jongens?’ vraag ik. Antwoord: veertig minuten. De kans op overleving is daarmee nul. Samen met collega M. besluiten we dat deze behandeling hier ophoudt. Patiënt overlijdt ter plekke.
Meteen daarna komt het volgende slachtoffer binnen. Van voren in de borst geschoten maar volledig aanspreekbaar. We vangen haar op, geven haar een thoraxdrain en brengen haar naar de CT-scan. Wonder boven wonder is er niks vitaals geraakt en kan ze de volgende dag onze minister-president te woord staan.
Tien minuten later komt ook de volgende patiënt binnen met een systolische bloeddruk van 40. Collega F., in spijkerbroek en T-shirt want thuis opgebeld een kwartier geleden, plaatst twee thoraxdrains en neemt patiënt direct mee naar ok. En vijf minuten later komt de vijfde patiënt binnen. Wordt gereanimeerd. Ook langer dan veertig minuten, waarop we besluiten de reanimatie te staken.
Deze ervaring komt het dichtst bij oorlog van wat ik tot nu toe in mijn zeer beschermde leventje heb meegemaakt. Zinloos bloed, dood en verderf. Ook angst, de dader is nog niet gepakt en een hoop collega’s hebben kinderen op school of dierbaren in de stad. De media spelen een dubieuze rol met zeer wisselende berichtgeving, dat helpt niet mee. Bovendien hebben we niet alle slachtoffers kunnen redden. Dus hoe kunnen we hier in hemelsnaam een positieve draai aan geven?
Nou dat kan, want samen staan we sterk. De wil om te helpen was hartverwarmend en overwint uiteindelijk alles. In ons hele ziekenhuis was er 100 procent bereidheid om voor deze slachtoffers door het vuur te gaan. Alle operatiekamers werden direct beschikbaar gemaakt. Iedereen stond paraat en nagenoeg alles was binnen een kwartier na de melding van deze ramp mogelijk. The sky was the limit. Terugkijkend geeft dat hoop en optimisme voor de toekomst.
Ook in het land grote solidariteit. Direct back-up uit Rotterdam, Leiderdorp en Tilburg. Een collega uit een naburig ziekenhuis die meteen op haar fiets springt om ons bij te staan. Kom er maar eens om. In tijd van nood leer je je vrienden kennen.
Ik hoop van ganser harte dat dit nooit meer voorkomt. Maar mocht dat wél zo zijn, dan weet ik dat we er weer met z’n allen zullen staan. Om iedereen te helpen die dat nodig heeft. Omdat we dat kunnen. Als UMCU en als Calamiteitenhospitaal: van en voor heel Nederland.
Meer van Marijn Houwert
Dolf Algra
commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, oud bedrijfsarts, Rotterdam
Mooie blog. Soort live verslag. Een jaar na dato. Stemt droevig én geeft hoop te gelijk. Het leven, zoals het dus is of kan zijn. In deze (onbegrijpelijke) corona tijden. Wat nu zeker is, is morgen geschiedenis. Voorlopig gaat de zon in ieder geval m...orgen gewoon weer op. Denk ik. Hoop ik. Ja, toch ?
Maarten-Jan Smit
Arts voor verstandelijk gehandicapten, Nieuw-Wehl
Hulde, voor het werk vorig jaar en voor het schrijven nu!
Prachtige column, de samenhorigheid en snelheid waarmee het mogelijk was te reageren geeft hoop voor de toekomst.