Blogs & columns
Marieke Dijkzeul
Marieke Dijkzeul
2 minuten leestijd
Blog

12,5 jaar

Plaats een reactie

We hebben toevallig net gevierd dat het 12,5 jaar geleden is dat die darmkanker ontdekt was. En weet u nog dat u zei dat ik er rekening mee moest houden dat ik daaraan zou gaan overlijden?

Ja, dat wist ik nog. Ik heb me toen wel afgevraagd of ik dat zo zou moeten zeggen of niet. Maar meteen was de tumor al uitgezaaid, dus het leek me logisch om dat al wel te bespreken. Was ik niet te direct geweest? Hij heeft me dat in ieder geval niet verweten. De eerste jaren leek het alleen alsof ik me toch vergist had. Maar na 4 jaar kwam de eerste kink in de kabel, een uitzaaiing, waar gelukkig nog behandeling mogelijk was waar hij zich moedig doorheen werkte.

Toen later meerdere uitzaaiingen volgden, is hij naar een ander ziekenhuis gegaan. Daar voelden ze zich meer begrepen en gehoord en de reisafstand was geen probleem voor hen. Eigenlijk is het sinds die tijd geen jaar meer rustig geweest. Iedere behandeling ging hij aan en doorstond hij. Met bijwerkingen, die voor hem allemaal acceptabel waren. Een intense berusting ging van dit alles uit. Het doorgaan met de behandelingen was voor hem een vaststaand gegeven, de bijwerkingen hoorden erbij. Tussendoor gingen ze op vakantie. Genoten ze van elkaar, de kinderen en kleinkinderen en alle bijzondere mensen om hen heen.

Langzaam werden de problemen groter. Langzaam was ook in het andere ziekenhuis het einde van de behandelingen in zicht. Tot uiteindelijk het nieuws kwam, dat er geen levensverlengende behandeling meer mogelijk was. Hij werd naar huis gestuurd om te gaan overlijden. Ze verwachtten dat dit met een paar weken zou gebeuren.

Maar dat gebeurde niet. De weken werden maanden. In het begin was het onwerkelijk, hij zou gaan overlijden, maar dat gebeurde niet. Hoe zou het nu verder gaan, wat konden ze verwachten? En wat moesten ze tegen al die bijzonder lieve mensen en hun kinderen en kleinkinderen zeggen? En hoe konden ze zelf de draai maken? Maar ook dit werd door hem met dezelfde rustige acceptatie opgepakt. En hij genoot thuis, van het (ondertussen gepureerde) eten, van het samenzijn, van de vriendelijke aandacht van mensen, van zijn kinderen en kleinkinderen. En overal waar hij last van had, hij accepteerde het: dikke pijnlijke benen, een grote doorligplek op zijn stuit, immense vermagering enzovoort. Er stond een bed in de kamer, maanden, maar daar ging hij niet in liggen. Als dat gebeurde, dan zou hij dood gaan. En er was nog genoeg om voor te leven. Hij werd verdorie nog 75, ik kwam toch wel op zijn verjaardag? Dat doe ik eigenlijk nooit, maar voor hem maakte ik graag een uitzondering.

Ik was even een weekje weggeweest. Hij was niet uit bed gekomen. Voor het eerst bezocht ik hem boven op bed. Hij had op me gewacht. Hij was moe, intens moe. Ik vroeg hem of het klaar was. Ja, zei hij, het is klaar. En de opluchting die met die woorden kwam, was voelbaar. Net zo voelbaar als het verdriet van degene die die woorden hoorden. We spraken af dat ik hem een dag later in slaap zou brengen. Die avond hebben ze nog met hun kinderen gepraat, gegeten en gedronken. Een dag later kwam ik om de sedatie te starten. Hij maakte nog de grap dat het maar een saaie vertoning was. Twee dagen later overleed hij. Omringd door degenen die hem zo dierbaar waren.

Lees meer van Marieke Dijkzeul

  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.