Blogs & columns
Blog

Wat ben ik trots!

Plaats een reactie

Chronische ziektes kunnen slopend zijn. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Pillen toevoegen, pillen afbouwen. Iedere keer opnieuw je verhaal, want ook al heb je een vaste behandelaar, je ontkomt niet aan de wisselende zaalartsen, verpleegkundigen en andere ondersteunende diensten die niet zijn gekoppeld aan een patiënt. Dat maakt het voor die afzonderlijke zorgverleners ook niet altijd makkelijk…

Ik had zo’n worsteling anderhalf jaar geleden toen ik een patiënt onder mijn hoede kreeg die al veel langer vocht tegen een opeenstapeling van pech, ‘slechte genen’, vooroordelen en een niet al te makkelijke persoonlijkheid. Gewapend met de kennis uit het dossier, de persoonlijke ervaringen van ‘de oude rotten’ van de afdeling en een dosis optimisme dacht ik er wel te komen. De patiënt dacht daar anders over; die had geen behoefte aan weer een nieuw gezicht of andere aanpak. Na twee keer een telefoon naar mijn hoofd te hebben gekregen in één gesprek, begreep ik dat ik dit anders moest doen.

Ik informeerde bij een andere zorgverlener van deze patiënt. Het advies was zoveel mogelijk dezelfde gezichten, duidelijkheid en één verhaal. Maar ook: als er paniek is, blijf contact houden.

En zo gebeurde het dat ik mijn patiënt naar buiten volgde om te kalmeren met niet meer aan dan mijn witte jas over een T-shirt in de vrieskou. Tegen de tijd dat een verpleegkundige mij een vest had gebracht en mijn handen blauw zagen, was er genoeg vertrouwen om terug te gaan naar de afdeling. Dat was het begin van een bijzondere behandelrelatie.

In de maanden daarna konden we in een multidisciplinaire setting een volledig geïndividualiseerd behandelplan opstellen en uitvoeren met contacten die ver over de muren van het ziekenhuis gingen. Ik mocht fungeren als haar persoonlijke casemanager en vormde samen met de specialisten van andere disciplines het vaste behandelteam. We probeerden zoveel mogelijk dezelfde mensen aan het bed te krijgen om zo het verblijf – voor zover mogelijk – aangenaam te houden. Maar hoewel de opnames veel rustiger verliepen, bleef een aantal zorgverleners hardnekkig en behandelde de patiënt op basis van voorvallen uit het verleden.

Het blijft een zwaar traject, vooral voor de patiënt zelf, maar wat ben ik trots! Op hoe mijn patiënt  zich al die tijd ondanks alle rampspoed staande weet te houden en zich aan onze zorg toevertrouwt. Maar ook trots op het team en de zorgverleners die het verleden wel loslaten en deze persoon een nieuwe kans en toekomst proberen te geven.

Meer van Daniëlle Dankers
  • Daniëlle Dankers

    Daniëlle Dankers is ziekenhuisarts. Ze blogt over haar ervaringen als beginnend arts van een nieuw specialisme.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.