Schrappen en schrapen (2)

Terwijl de onheilstijdingen zich opstapelen – ‘Door ziekteverzuim lekt half miljard weg uit de zorg’, kopte Trouw vorige week – wordt er hard gewerkt aan het uitbannen van nutteloze regels en procedures in de zorg.

Met volledige instemming van VWS, één van het VWS-drietal schijnt al een fraaie oneliner te hebben geproduceerd: ‘Schrappen, snappen en dan kappen.’ Ik zou zelf beginnen met het snappen. Er is erg veel dat ik niet snap en ik ben niet de enige, bleek afgelopen week tijdens een van de intensieve schrapsessies die ‘Ontregel de zorg’ samen met de VvAA organiseert. Vaak weten we niet eens waar een bepaalde regel of procedure vandaan komt, laat staan dat we snappen waar die regel nou eigenlijk voor bedoeld is.

Veel regels zijn een heel eigen leven gaan leiden. Neem bijvoorbeeld de uitvoeringsverzoeken die huisartsen moeten tekenen. Vooral organisaties die wijkverpleegkundigen in dienst hebben, schijnen er dol op te zijn. Been zwachtelen: uitvoeringsverzoek alsjeblieft. Wond verzorgen: uitvoeringsverzoek alsjeblieft, enzovoort. Uitvoeringsverzoeken zijn nodig bij het uitbesteden van voorbehouden handelingen, zoals injecties geven, maar niet voor zaken als wondbehandeling. En die uitvoeringsverzoeken voor voorbehouden handelingen mogen ook in een raamovereenkomst geregeld worden, zodat er niet voor elke nieuwe patiënt apart een uitvoeringsverzoek hoeft te komen. Maar wie weet dat nog?

Better safe than sorry, denken de bestuurders van die organisaties waarschijnlijk en dus komen er stapels uitvoeringsverzoeken. Maar denken ze dat wel, of hebben ze nog weer geheel andere redenen om die uitvoeringsverzoeken te eisen? We weten het gewoon niet. Communicatie, met elkaar in gesprek gaan, is nodig, maar daar hebben we natuurlijk geen tijd voor. Er is inmiddels ook wel erg veel waarover we met elkaar in gesprek zouden moeten gaan.

Een schrale troost is misschien dat het op andere plekken in onze samenleving niet anders gaat. Een leerkracht in het basisonderwijs moet van elk kind een uitgebreid portfolio bijhouden, weg met dat simpele rapport waar je nog een cijfer kreeg voor gedrag en vlijt. Eindeloze lijstjes met heel specifieke aangevinkte aandachtspunten maken dat de ouders van een 6-jarige die ik goed ken, zich zorgen ging maken. Ging het wel om hun kind? Keek de juf wel naar wie ze voor zich had. En hoe konden ze dit nu allemaal bespreken in de tien minuten die de juf traditiegetrouw tot haar beschikking had.

U begrijpt het al, ook in het onderwijs is de werkdruk hoog en neemt het aantal mensen dat er de brui aan geeft of ziek wordt van de werkdruk toe. Laten we dus inderdaad maar snel kappen met al die eindeloze registraties die bijzonder weinig zeggen en bijzonder veel tijd kosten, met al die indekverzoeken en weer ‘gewoon’ met elkaar in gesprek gaan.