Oef, ik kan het nog (gelukkig)!

Sinds ik terug thuis ben van mijn lange Zwedentrip (na dat onfrisse ontslag) heb ik nog geen kruimel zwerfvuil geraapt en geen letter getypt. In de eerste weken en maanden na mijn ontslag heb ik bergen zwerfvuil geraapt en veel geschreven. Dat hielp om de crisis te bezweren. Maar na de reis voelde ik daartoe geen enkele aandrang meer. En het bleek ook niet nodig.

Ik had er tegenop gezien om terug te keren naar dat drukke volgebouwde claustrofobische Vlaanderen vol rommel in de straten, maar het viel wonderwel mee.
Zag ik het minder liggen omdat ik me zo ontspannen voel?
Komt het omdat het gras door alle regen die er gevallen is zo hoog staat en de troep minder opvalt?
Zijn er meer zwerfvuilrapers goede daden aan het plegen?
Of... zou het echt zomaar kunnen... dat mensen minder achteloos hun rommel weggooien??

De smaak van vrijheid beviel me zo goed dat ik het hervatten van het normale leven lekker voor me uit bleef schuiven. Een paar daagjes zee met de vriendinnetjes, een uitstapje naar Ieper, een familiereünietje met de neven en nichten, een midweekje kamperen aan het meer van Bütgenbach met (deel van het) gezin, veel koffie- en krantbabbels met de wederhelft op het zalige terrasje van mijn tuinkamer, roseetjes en wandelingetjes, ... Als vanzelf raakt de schier eindeloze zomertijd gevuld met het ene plezier na het andere. Een weekendtripje naar vrienden in Normandië stond nog op het menu, en werk leek verder weg dan ooit. 

Maar hoe dan ook, een mens kan niet eeuwig in de vakantiemodus blijven – (waarom niet eigenlijk?). Gisteren brak dan ook voor het eerst weer de tijd van hervatten aan. Het normale leven klopte dwingend op mijn deur in de gedaante van een wachtdienst.
Zeggen dat ik er geen goesting in had, is een understatement van formaat. Een dagdienst op zaterdag is zowat de drukste dienst die er bestaat en ik zag er als een berg tegenop. Mede omdat ik hopeloos achterliep met alle continu wijzigende covidrichtlijnen. De berg mails daarover had ik sinds het voorjaar veilig achter slot en grendel gebarricadeerd in een mapje 'covid; nog te lezen'. Het mapje stond op springen, en vrijdagavond was er geen procrastineren meer aan, die doos van Pandora móest open.
Zuchtend werkte ik me door eindeloze schema's en scenario's voor elke mogelijke covidvraag, inclusief alle uitzonderingen daarop. Pfff…

Na een korte nacht begon dus mijn twaalfuursshift op zaterdagochtend stipt om 8 uur. Ik was er klaar voor en kon meteen de koe bij de horens vatten want er stond al een hele lijst terugbeltelefoontjes klaar in de agenda. Erin vliegen is altijd de beste start voor een wachtdienst. De uren vlogen voorbij, met een heel team vingen we alle hulpvragen van de Noorderkempen op en werkten noest door: raadplegingen, telefoontjes, huisbezoeken, containerraadplegingen. We hebben keihard gewerkt, en tot mijn eigen verbazing moest ik vaststellen hoe fijn dat was. Yes, ik kon het nog! Mensen voorthelpen, klachten verlichten en behandelen, geruststellen, een luisterend oor en een hechting hier en daar, het was geweldig om weer bezig te zijn met wat ik zo goed in de vingers heb.

Wat het werkende leven verder betreft, zijn er nog andere knopen doorgehakt. In september begin ik aan een lange vervanging in een huisartsenpraktijk in Hoogstraten. Ik kijk ernaar uit om daar in een ‘women only’-team terecht te komen – na alle alfamannetjeswerkomgevingen uit mijn loopbaan een grote verademing – en ook back to the roots te gaan. Een groot deel van mijn jeugd woonde ik in Minderhout en speelde mijn leven zich af in Hoogstraten.
Bovendien kan ik zo nog een tijd genieten van de vrijheid: na elke periode van vervanging lonkt er weer een periode van vrijheid. Zelfbeschikking in optima forma.

Misschien ben ik toch meer dokter dan zwerfvuilraper. Of het zwerfvuilrapen nog lukt, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Ik heb er wel vertrouwen in. Of ik er nog tijd voor zal hebben, is een ander paar mouwen. Deze dokter gaat geheel en al herbrond weer dokteren als een vis in het water.