Aagje Bais

In onze organisatie hebben we bijna achtduizend medewerkers verspreid over acht ziekenhuizen en een aantal klinieken. Nu is het niet ongewoon dat collega’s bij je op afspraak komen; immers, je weet wie wat te bieden heeft, het is makkelijk in te plannen en er is een onderlinge vertrouwensband. Daarnaast is er een fraaie medewerkerskorting op de reguliere tarieven. Wat prettig is, gelet op het feit dat onze private organisatie voor haar eigen medewerkers een van de meest karige ziektekostenverzekeringen heeft afgenomen.

‘Nee, je mag niet de term “second opinion” gebruiken!’, briest de klinisch manager. ‘Dan lijkt het alsof we onze collega’s afvallen en dat komt slecht over op de buitenwereld. Schrijf maar op dat de patiënt een extra dokter heeft geconsulteerd.’

Mijn patiënte is een slanke jonge Engelse vrouw, type ADHD, altijd haast en druk. Vandaag is het niet anders, ze ratelt haar verhaal af in een tempo dat ik nauwelijks kan bijhouden. De megagrote kop koffie van Starbucks die ze bij zich had hielp daar zeker niet bij. Mevrouw had bij haar laatste onderzoek een afwijkend uitstrijkje en ik wil een colposcopie bij haar doen, die gepland is over één week.

Mijn Aziatische patiënte is een schuchtere kleine dame van begin 30. Tijdens de intake spreekt ze zacht en met afgewogen woorden. Haar lijst met klachten en onderzoeken is lang en ik probeer een duidelijker beeld te krijgen over haar medische verleden.

Afgelopen week kreeg Dubai een enorme hoosbui te verduren, ongekend voor het land. Binnen 24 uur viel er net zoveel regen als in de afgelopen twee jaar. Aangezien men hier niet veel neerslag gewend is, laat staan een infrastructuur erop heeft ingericht, was de chaos compleet. Grote wegen ondergelopen en afgesloten, net als delen van de stad waar huizen en bedrijven staan.