‘Na iedere donkere nacht komt een lichte dag’

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van Staphorster huisarts Rouzbeh Zoubin en Haagse cardioloog Marieke de Doelder.

Rouzbeh Zoubin is huisarts in Staphorst en straatdokter in Zwolle. ‘Dagelijks hebben we zo’n vier à vijf patiënten die mogelijk coronaverdacht zijn en in het speciale spreekuur worden gezien. De cijfers over patiënten die positief getest zijn, delen we niet. We willen onrust en nieuwsgierigheid van bewoners over “wie dat dan is” voorkomen. De aantallen zijn niet zo hoog en hier in Staphorst niet hoger dan in de omringende dorpen en steden. Veel bewoners zijn gelovig en gaan in normale tijden regelmatig naar de kerk. Vanuit de gemeente is er al vroeg contact geweest met de kerken over de kerkdiensten. Alle kerkdeuren zijn gesloten en de diensten worden online aangeboden. Als huisartsen zijn we echt tevreden over de Staphorsters, ze houden zich goed aan de maatregelen.

Naast huisarts ben ik ook een dag in de week op vrijwillige basis straatdokter in Zwolle. Dat ligt nu helemaal stil, mede omdat de sporthal waar mijn behandelruimte is gehuisvest is gesloten. Ik heb informatie over het virus aan de deur opgehangen met het advies om contact op te nemen met de GGD of een huisarts bij klachten. Ik zoek mijn patiënten niet op in de stad, omdat ik me ook zelf wil houden aan de regels en daarom zoveel mogelijk thuisblijf. Dat voelt zeker ongemakkelijk. Ik maak me zorgen over mijn patiënten, omdat het contact en de routine weg zijn. Maar ik probeer me het mezelf niet te moeilijk te maken met die zorgen. Als het niet kan, kan het niet. Gelukkig weet ik dat de opvangorganisaties heel scherp letten op eventuele besmettingen.

Ik hoop dat het allemaal van korte duur is. Ik weet dat het goed komt. Ik heb al zoveel meegemaakt in mijn leven – veel erger dan corona. Ook hier komen we samen doorheen. Na iedere donkere nacht komt een lichte dag.’ SP

Marieke de Doelder is cardioloog in Haaglanden MC in Den Haag. ‘Toen in Brabant de ziekenhuizen vol met covid-19-patienten lagen, hebben we onze patiëntenzorg aangepast. Het was even zoeken, we kwamen voor dilemma’s te staan. Normaal gesproken laat je kwetsbare patiënten met klachten naar het ziekenhuis komen voor een ecg, bijvoorbeeld. Wij besloten consulten vooral telefonisch te houden. Maar wij zitten in de Schilderswijk, waar bewoners niet allemaal de Nederlandse taal machtig zijn, en we op enorme taalbarrières stuiten. Wat doe je dan? Bij twijfel, besloten we, laten we mensen tóch komen.

Mijn specialisme binnen cardiologie zijn ritmestoornissen en cardiale devices. Toevallig waren we al begonnen met het op afstand monitoren van alle patiënten met een ICD, met een kastje thuis. Als het goed gaat, hoeven ze niet langs te komen. Zoiets helpt ons nu wel. Als iemand nu komt, heeft het een goede reden. Laatst had ik een patiënt van wie een draad van zijn ICD kapot was, maar die niet naar het ziekenhuis durfde uit vrees besmet te raken. Dan moet je echt je best doen om mensen te overreden.

Een poos was het opvallend rustig; huisartsen verwezen nauwelijks door, zelfverwijzers kwamen niet. Uit angst, voornamelijk, of om niet in de weg lopen. Dat was zorgelijk. Bovendien hadden mensen die wél kwamen mede benauwdheidsklachten, wat past bij coronaverdenking – dus moesten ze op een andere manier worden gecheckt en getest. De maatregelen die je dan neemt, in je speciale pak, maken het wel een extra belasting. 

Op dit moment weten de patiënten ons weer te vinden. De ‘gewone’ afdelingen lopen weer vol, gelukkig. Geen topdrukte, maar we zien weer de patiënten die via ambulance en SEH binnen zijn gekomen. Ook huisartsen verwijzen weer wat vaker door. We hebben voldoende vierkante meters met speciale routes door het gebouw – zodat mensen elkaar niet hoeven te kruisen – om de zorg te kunnen waarborgen, en de anderhalve meter afstand in acht te nemen.’