‘In een stadje verderop is een compleet gezondheidscentrum gesloten’

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van huisarts Bernadette Veeger en anesthesioloog Raymonda Romberg.

Bernadette Veeger is huisarts in een privéhuisartspraktijk in El Morche, een dorp ten oosten van Malaga in Spanje. Meer dan de helft van haar patiënten zijn overwinteraars uit verschillende Europese landen, waaronder Nederland. De meesten zijn inmiddels teruggegaan, vertelt ze. Het andere deel bestaat uit buitenlanders die zich metterwoon in Spanje hebben gevestigd. ‘Sinds twee weken doe ik alleen maar spoedgevallen, omdat hier in Spanje de staat van alarm is afgekondigd. Begin maart hebben we al aan patiënten laten weten dat ze bij binnenkomst hun handen moesten wassen, dat we geen handen zouden schudden en niet zouden zoenen – wat hier veel gebeurt. We doen de meeste consulten telefonisch. Mensen met luchtwegklachten worden in een aparte kamer gezien. We proberen patiënten die hoogstwaarschijnlijk corona hebben, thuis te houden. Zijn ze heel erg ziek, dan ga ik op huisbezoek. Momenteel is één patiënt opgenomen in het ziekenhuis. Van een aantal andere patiënten vermoed ik dat ze corona hebben gehad, maar we kunnen niet testen. Ik hoop dat er volgende week wel tests zijn.’

Rooskleurig is de situatie allerminst: ‘In een stadje wat verderop is een compleet gezondheidscentrum gesloten omdat er drie artsen en vier verpleegkundigen positief waren. Mensen hebben het daar tien dagen zonder enige medische hulp moeten doen. En er is onvoldoende beschermmateriaal, niet voor de patiënten maar ook niet voor ons. Ik heb wel een bril, een kapje, handschoenen en een schort, maar adequaat materiaal is het niet.’ Zo erg als in Madrid is het echter niet in Andalusië, aldus Veeger. ‘In onze regio is in de publieke en private ziekenhuizen nog voldoende plek op de ic’s. De piek wordt hier eind volgende week verwacht, maar omdat het hier dunner bevolkt en warmer is, hopen we dat het virus hier minder hard zal toeslaan.’

Veeger heeft een privépraktijk, reden waarom ze hoopt dat de huidige situatie niet heel lang zal duren: ‘Mijn inkomsten en die van de specialisten die hier werkzaam zijn, zijn sterk gedaald de laatste twee weken. Het is stil hier.’ Het meest uitdagende, vindt ze, is zorgen dat haar patiënten, van wie familie nu vaak onbereikbaar ver weg is, niet te bang worden. ‘Die angst en onzekerheid moet ik in goede banen leiden.’ HM

Raymonda Romberg is anesthesioloog in het Admiraal de Ruiter Ziekenhuis in Goes. Vanwege de coronacrisis is ze nog maar de helft van de tijd op de operatiekamers actief, de rest van de tijd springt ze bij op de intensive care. ‘Mijn ic-stage is wel 12 jaar geleden, maar ik merk dat ik daardoor dingen wel makkelijk oppik. Voor andere specialismen is dat lastiger, maar iedereen draagt zijn steentje bij. Onze ic-capaciteit is al flink uitgebreid, en als het écht moet kan dat nog verder, maar dat wordt lastig, vanwege materiaal – zoals infuuspompen – en mankracht. Ic-verpleegkundigen moeten voor meer patiënten tegelijk zorgen én ze moeten collega’s begeleiden die geen ervaring op de ic hebben.’ In Goes liggen ook patiënten vanuit Brabant, zegt Romberg: ‘Zeeland is minder dichtbevolkt, en ik heb de indruk dat mensen de regels netjes naleven. Gelukkig is binnen de veiligheidsregio het besluit genomen dat toeristen hier niet meer mogen overnachten, want normaliter neemt het aantal inwoners en dus ook het aantal patiënten vanaf Pasen enorm toe. De zomer is voor ons ziekenhuis de drukste tijd. Als de coronacrisis dan voorbij is, wordt het een uitdaging om uitgestelde zorg in te halen.’ SB

Eerder op de werkvloer