‘Ik vind mijn werk de laatste maanden verschrikkelijk leuk’

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van Martine Schrage, die als huisarts werkt in het Vlaamse Turnhout en eerder twintig jaar in Nederland werkte.

‘De eerste periode was een heel rare, onrustige en rommelige tijd. Alles veranderde. Elke dag veranderde de stand van kennis of kwamen er nieuwe protocollen en dat moest je aldoor bijbenen. Eigenlijk stond ik de hele tijd paraat voor een vloedgolf die niet kwam. Het was druk door de vele telefonische contacten met patiënten en tegelijkertijd was het vreemd rustig. Nu is de volgende fase aangebroken, waarin de gewone praktijk weer opstart. Patiënten durven weer te komen, maar we hebben nog steeds veel telefonische consulten. Voor de coronacrisis waren telefonische consulten not done in België; het mocht niet van de Orde der Artsen. Ik verwacht dat we telefonische consulten blijven houden, een van de positieve gevolgen van corona. Andere nieuwe verworvenheden zijn dat we geen contante betalingen meer accepteren als huisartsen, we zijn éíndelijk van dat vieze en archaïsche cashgeld af. En we zijn weer witte jassen gaan dragen. Ik hoop dat we die nooit meer uitdoen!

In België kennen we geen specialisten ouderengeneeskunde in verpleeghuizen. Bewoners blijven onder de verantwoordelijkheid vallen van hun eigen huisarts. Wel zijn er coördinerend raadgevend artsen (CRA’s), die de supervisie hebben over woonzorgcentra. Om besmettingsgevaar te voorkomen, mochten de huisartsen niet langer in de centra komen en kregen de CRA’s alle verantwoordelijkheid. Omdat dat te veel werk is voor één persoon, ben ik in een verpleeghuis gaan helpen. Ook zit ik in een team dat mensen met matige klachten test in een testdrive-in.

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar vind ik mijn werk de laatste maanden verschrikkelijk leuk. Het nieuwe en onbekende van de situatie, het gevoel van “samen sterk” en de erkenning geven veel energie. Ik voel me ook veel nuttiger dan normaal. Dat komt ook doordat de “heart sink”-patiënten wegbleven, de zuigende patiënten. Daar heb ik normaliter veel last van, ze kosten een deel van mijn motivatie. Dat ik het leuk ben blijven vinden, komt ook doordat bij geen van mijn eigen patiënten zich dramatische covid-toestanden hebben voorgedaan. Ook in de persoonlijke sfeer is niemand ziek geworden. Ik maak me wél zorgen over mijn 21-jarige zoon. Hij woont in Zweden, waar de coronaregels heel los zijn. Hij gaat er gewoon op uit met zijn vrienden, ze trekken de natuur in. Gelukkig bleef hij wel een week binnen toen hij op een gegeven moment een hoestje had. Ik heb er bij hem op aangedrongen naar huis te komen, maar dat doet hij niet. Ik heb mijn kuikens het liefst in eigen nest.’