Een tsunami aan testaanvragen

Hoe vergaat het artsen op de werkvloer in tijden van covid-19? Vandaag de belevenissen van bedrijfsarts Herbert de Jager en internist-infectioloog Hannah Visser.

Herbert de Jager is bedrijfsarts in het Erasmus MC. Infectieziekten waren al zijn aandachtsgebied, dus hij nam binnen de arbodienst de leiding toen covid-19 zich aandiende. ‘Mijn normale verzuimbegeleiding heb ik helemaal laten vallen en ik ben eigenlijk al sinds begin maart zeven dagen per week continu hiermee bezig. Gisteravond belde ik om half twaalf ’s avonds nog de laatste corona-uitslag door naar een medewerker. Van de ruim 1300 medewerkers die we hebben getest, kregen er meer dan 100 een positieve uitslag. Het percentage positieve testen loopt gestaag op, van 2 á 3 procent naar boven de 10. Wat me opvalt is dat ook bij heel milde klachten, zoals een beetje keelpijn, een snotneus of smaak- en reukverlies, al sprake kan zijn van covid-19.

Vanaf het moment dat in Brabant algemene maatregelen werden getroffen, hebben wij een tsunami aan aanvragen voor testen gekregen. We gebruiken een flowchart om te bepalen wie we wel en niet testen, waarbij we kijken naar symptomen en of iemand fysiek werkt met patiënten. We houden ook rekening met de continuïteit van de bedrijfsvoering.

De meeste medewerkers hebben de houding van ‘dit is ons dagelijks werk, alleen met een onbekende ziekte’ en hebben een gevoel van ‘brace for impact’. Een klein deel is echt panisch over corona. We hebben voor al die testen een aparte ruimte binnen het Erasmus MC ingericht. De buren waren daar not amused over, zal ik maar zeggen. De meeste mensen die positief getest zijn, reageren vrij nuchter en hebben vooral veel vragen over hun huisgenoten. Verder valt ook mij op dat zo veel mensen behulpzaam zijn en snel schakelen bij de dagelijks veranderende omstandigheden. Normaal kost het veel moeite om iets te organiseren in zo’n grote organisatie, maar nu niet.’

Internist-infectioloog Hannah Visser is deel van het crisisbeleids- en het coronabehandelteam van het Beatrix Ziekenhuis in Gorinchem. Ze is opeens weer zaalarts, op de twee afdelingen waar nu patiënten liggen met bevestigde covid-19 of een verdenking erop. ‘Alle arts-assistenten zijn nodig op de SEH. Gelukkig hebben we physician assistants die ons op zaal helpen, want het werk op zaal kost veel meer tijd dan we gewend zijn, vooral omdat we ons continu moeten omkleden. Eén afdeling voor alleen verdachte patiënten lukt niet, omdat die allemaal op éénpersoonskamers moeten liggen, en daar zijn er op geen enkele afdeling genoeg van. Daarnaast zijn er nog een paar mensen die elders in huis liggen, omdat ze tijdens de opname zijn gaan hoesten. Die verplaatsen we pas als de test positief is, maar dat betekent dat ook op andere afdelingen verpleegkundigen getraind moeten worden. De angst bij patiënten is groot. Bij een positieve uitslag, denken mensen ‘nu ga ik dood’. Wij moeten als artsen echt de rust bewaren en uitleggen dat dat lang niet altijd het geval is. We zien vooral jongere patiënten soms vrij snel opknappen. Anderen zijn vaak lang ziek. Als het op de afdeling niet gaat, kijken we goed of het wel zin heeft om iemand naar de intensive care over te plaatsen, net zoals we dat altijd doen overigens. We weten dat bij covid-19 meestal meer dan twee weken beademing nodig is en dat doe je liever niet bij iemand die al een zwakke gezondheid heeft. Daarom beoordeelt de geriater als het kan al op de SEH hoe iemands toestand voor de ziekte was, en of een eventuele ic-opname zinvol zou zijn.’