‘Wegnemen taalbarrières in de zorg moet geregeld worden’
2 reactiesEr moet een kwaliteitsstandaard komen waarin staat op welke manier taalbarrières in de zorg geslecht kunnen worden. Daarvoor pleiten 85 artsen, wetenschappers, deskundigen en patiëntvertegenwoordigers in een brief aan gynaecoloog Jan Kremer, de voorzitter van de kwaliteitsraad van het Zorginstituut.
De auteurs van de brief, een initiatief van de Johannes Wier Stichting, wijzen erop dat er weliswaar een kwaliteitsnorm bestaat sinds 2014, maar dat deze nauwelijks wordt toegepast. Ook heeft deze kwaliteitsnorm niet dezelfde status als kwaliteitsstandaarden die in het register van het Zorginstituut zijn opgenomen, stellen de auteurs. Daarom willen ze graag dat het Zorginstituut het maken van een kwaliteitsstandaard opneemt in zijn meerjarenagenda. Er is ook een onlinepetitie gestart, die sinds dinsdag door bijna tweehonderd mensen is ondertekend.
Een van de dingen die de opstellers van de brief graag geregeld zien in de kwaliteitsstandaard is de inzet van tolken in de zorg en het sociale domein. Ze wijzen erop dat het afschaffen van de algemene tolkenvergoeding in 2012 ertoe leidt dat veel anderstaligen aangewezen zijn op informele tolken. Dit brengt nogal wat risico’s met zich mee, aldus de auteurs. Zij stellen dat met de invoering van de nieuwe versie van de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst per 1 januari 2020 de verantwoordelijkheid van zorgverleners voor de communicatie met de patiënt verder toeneemt. Om deze verantwoordelijkheid te kunnen nemen, is een professionele tolk in bepaalde gevallen onontbeerlijk, schrijven ze.
In reactie op de brief zegt voorzitter Jan Kremer dat aanstaande maandag een antwoord wordt voorbereid in een vergadering van de Kwaliteitsraad. Kremer: ‘Het is een belangrijke vraag vanuit de samenleving die veel te maken heeft met toegankelijkheid van kwalitatief goede zorg. We gaan er serieus naar kijken. De meerjarenagenda is immers bedoeld om te agenderen vanuit de samenleving en gaat over onderwerpen waarover partijen – aanbieders, patiënten en verzekeraars – kwaliteitsstandaarden willen gaan maken.’
lees ook-
Simone Paauw
Simone Paauw deed de deeltijdopleiding journalistiek in Tilburg en werkt sinds 2008 als journalist bij Medisch Contact. Ze interviewt het liefst de ‘gewone arts’ met een bijzonder verhaal, bijvoorbeeld voor de rubriek Het Portret. (Gezondheids)recht en medisch tuchtrecht hebben haar bijzondere interesse. Ze heeft aandacht voor diversiteit en inclusie in de breedte, discriminatie en grensoverschrijdend gedrag (op de werkvloer) en de positie van vluchtelingen en vluchteling-artsen. Daarnaast schrijft ze over tal van andere onderwerpen.
Marike Ooms
huisarts, Nijeveen
Als huisarts werkend op het asielzoekerscentrum zie ik de kosten die gemaakt worden wanneer er geen goede communicatie is. Gelukkig kunnen wij gebruik maken van een tolk, maar dit wordt in het ziekenhuis nog niet altijd gedaan. Hierdoor wordt er veel... meer onderzoek aangevraagd, gaan afspraken mis, bezoeken de patienten verschillende specialisten omdat nergens hun hulpvraag is beantwoord etcetera. Co-morbiditeit en mortaliteit onder patienten die geen Nederlands spreken is vele malen hoger, mede door communicatie problematiek.
Cornelis Bruijninckx
niet praktiserend chirurg, Den Haag
Het afschaffen van de algemene tolkenvergoeding is een voorbeeld van de vele bezuinigingsmaatregelen van de afgelopen 10 jaar die de kwaliteit van leven in ons land in hoge mate hebben aangetast, in het bijzonder voor kwetsbare groepen in onze samenl...eving.
Een kind kan begrijpen dat bezuinigen op tolken ertoe zal leiden dat mensen die het Nederlands (of een andere in Nederland nog gangbare taal als Engels) niet machtig zijn, niet optimaal door een arts onderzocht en behandeld kunnen worden en dat interpretatiefouten en communicatiefouten op de loer liggen en dat de patiënt-artsrelatie vanaf het begin onder ongezonde druk staat.
Daarbij dienen tolken niet alleen letterlijk te vertalen maar ook te helpen de cultuurverschillen tussen arts en patiënt zoveel mogelijk te slechten. Informele tolken zullen daarin begrijpelijkerwijs vaak tekortschieten.
Uiteraard kan de overheid een euro maar eenmaal uitgeven, maar door verbetering van de geleverde zorg kunnen voor de maatschappij ook euro's terugverdiend worden. Daarom zou het wellicht niet zo gek zijn om de zorgverzekeraars hiervoor tot een bijdrage te verplichten.