Vragen over rol kinderen bij verspreiding covid-19

In hoeverre geven kinderen SARS-CoV-2 door? Matthew Snape en Russell Viner stellen zich die vraag in Science en gaan op zoek naar studies die daarvoor aanwijzingen kunnen geven.

Het blijkt lastig onderzoek, waaraan nogal eens methodologische haken en ogen kleven, onder meer omdat je bij de interpretatie steeds rekening moet houden met het lage aantal kinderen met symptomatische covid-19. En met het feit dat die zich soms atypisch presenteren. Maar ook andere factoren spelen een rol. Zo werd in mei een Israëlische middelbare school kort na heropening gesloten na de ontdekking van twee symptomatische leerlingen die onafhankelijk waren geïnfecteerd met SARS-CoV-2. Tests brachten vervolgens aan het licht dat 153 leerlingen (13,2%) en 25 docenten (16,6%) geïnfecteerd waren, waarna met contactonderzoek nog eens 87 gevallen werden opgespoord. Maar meteen werd ook gewezen op het feit dat vanwege de heersende hittegolf leerlingen en leraren waren vrijgesteld van het dragen van mondkapjes en dat de lessen werden gegeven in behoorlijk drukke klaslokalen. Beide factoren zouden bevorderlijk zijn geweest voor de verspreiding van het virus.

Een recente, degelijk uitgevoerde studie uit Zuid-Korea, gepubliceerd in Emerging Infectious Diseases stelt gerust: Young Joon Park e.a. analyseerden ruim 59 duizend contacten van 5706 indexpatiënten. Conclusie: jonge kinderen brengen het virus veel minder vaak over op volwassenen dan volwassenen op elkaar.

Prangende vraag

Snape en Viner stellen ook die andere, prangende vraag: hoe komt het dat slechts ongeveer de helft van de kinderen en tieners met antilichamen tegen SARS-CoV-2 ook daadwerkelijk symptomen van de ziekte heeft gehad? Twee vaak genoemde verklaringen: de expressie van angiotensine-converting enzyme 2 (ACE2) in de bovenste luchtwegen, een receptor voor het SARS-CoV-2-spike-eiwit, neemt toe met de leeftijd. En bij kinderen treden nauwelijks de overmatige immuunresponsen op die in oudere leeftijdsgroepen kunnen leiden tot het acute respiratory distress syndrome (ARDS). Maar volgens Snape en Viner zijn er waarschijnlijk ook andere, nog niet-geïdentificeerde mechanismen in het spel.

Carl Pierce e.a. compliceren de zaak met een publicatie in Science Translational Medicine. Zij vergeleken gegevens van 65 kinderen en jongeren (jonger dan 24 jaar) en van 60 volwassenen uit New York die allen met covid-19 in het ziekenhuis waren opgenomen. De volwassenen vertoonden een meer robuuste T-celrespons dan de jongeren en bovendien waren hun antilichaamtiters hoger. Toch vreemd, want de volwassenen kenden niettemin gemiddeld slechtere uitkomsten dan de kinderen.

Vaccinatie van kinderen

Op basis van wat we nu weten verwachten Snape en Viner dat te zijner tijd vaccinatie van kinderen niet de eerste prioriteit zal hebben. Tenzij, stellen ze, alsnog en definitief wordt aangetoond dat kinderen een belangrijke rol spelen bij de overdracht van het virus en het bewuste vaccin bij hen de virusuitscheiding vermindert. Van alle vaccins die momenteel in een klinische testfase verkeren, is er ook nog geen enkele aan kinderen toegediend. Er is weliswaar een kandidaat-vaccin in fase 2 en 3 met een arm waarin kinderen van 5 tot 12 jaar worden geïncludeerd, maar voordat de rekrutering van start kan gaan, moet er eerst zekerheid zijn over het veiligheidsprofiel bij volwassenen.

• DOI: 10.1126/science.abd6165

• DOI: 10.1126/scitranslmed.abd5487

• https://wwwnc.cdc.gov/eid/article/26/10/20-1315_article