Steeds meer patiënten met huidkanker

Het aantal patiënten met huidkanker stijgt snel en zal de komende jaren blijven stijgen.

Dat blijkt uit het rapport ‘Huidkanker in Nederland’ van Integraal Kankercentrum Nederland (IKNL). Jaarlijks komen er bijna 70 duizend nieuwe huidkankerpatiënten bij.

Basaalcelcarcinoom, dat bijna nooit uitzaait, komt het meest voor: 48 duizend nieuwe diagnoses per jaar. Het plaveiselcelcarcinoom wordt daarna het meest vastgesteld, met meer dan 12 duizend nieuwe patiënten per jaar. De kans om aan deze soorten huidkanker te overlijden is klein. Wel komen ze regelmatig terug. Het aantal patiënten met melanoom blijft in absolute aantallen stijgen. Maar gecorrigeerd voor de toegenomen bevolking en de vergrijzing groeit het jaarlijkse aantal diagnoses sinds 2016 niet meer. De diagnose lijkt ook steeds tijdiger te worden gesteld, wat belangrijk is voor de kans op genezing. De overleving tien jaar na de diagnose is tussen 1991 en 2010 gestegen van 78 naar 86 procent van de patiënten.

Dermatoloog Marcus Muche ziet, sprekend namens de Nederlandse Vereniging voor Dermatologie en Venereologie (NVDV), ‘uitdagingen’ op vier terreinen: preventie, diagnose, behandeling en nazorg. Preventie is vooral een zaak van de lange termijn, aldus Muche. Hij wijst erop dat VWS eerder dit jaar het Zonkrachtactieplan heeft gelanceerd: een samenwerkingsverband van diverse partijen met als doel de voorlichting af te stemmen, kennis te delen en samen onderzoeksvoorstellen te schrijven. ‘In termen van preventie werpt dat zijn vruchten pas af over twintig tot dertig jaar.’ Dan de diagnostiek: ‘Steeds meer patiënten melden zich met een verdacht plekje. Er is onvoldoende menskracht om dat op te vangen: dermatologen zijn te duur; huisartsen zijn er niet voor opgeleid, bovendien hebben ze al zoveel op hun bord. En intussen is er een wildgroei aan apps, waarvoor kwaliteitseisen gedefinieerd moeten worden. Dermatologen moeten daarbij het voortouw nemen.’ Behandeling is nog het minste probleem, volgens Muche. ‘Dermatologen hebben op dat punt wel voldoende menskracht, mits de financiële middelen geregeld zijn.’ Over de nazorg zegt Muche: ‘Met behulp van immunotherapie komt ongeveer de helft van de patiënten met melanoom nu in remissie. Ook voor plaveiselcelcarcinoom komt immunotherapie beschikbaar. Per saldo zullen er daarom meer patiënten zijn die nazorg behoeven. Daar moeten we intelligent mee omgaan, geleid door de vraag wie veel en wie minder of geen nazorg nodig heeft.’

Allemaal punten waarover niet alleen dermatologen, maar ook andere partijen in de zorg moeten meedenken, vindt Muche. Precies daarom organiseert het IKNL komend voorjaar een invitational conference als opmaat naar een nationaal plan van aanpak.