Situatie jeugd-ggz onacceptabel

Onlangs heb ik, zoals velen, mijn functie binnen de reguliere kinder- en jeugdpsychiatrie opgezegd. Hierbij speelden verschillende afwegingen, maar de belangrijkste zijn de veranderingen sinds de transitie, waardoor het plezier in mijn werk zeer was afgenomen.

Met name de discriminerende werking (waarom wordt gezondheidszorg bij kinderen met een lichamelijke aandoening anders vergoed dan bij kinderen met een psychische aandoening?), de verschillen die ontstaan tussen kinderen in verschillende gemeentes, de onnodige toename van administratieve belasting, het slordig omgaan met privacy en bemoeienis van gemeenteambtenaren met zorg zijn onacceptabel.

Aanvankelijk werd gedacht dat men in Den Haag wel tot inkeer zou komen als in de praktijk zou blijken dat onze vooraf gemelde zorgen worden bevestigd. Niets blijkt echter minder waar. Ik was bijvoorbeeld zelf bij een bijeenkomst van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie, waarbij werd gesproken met de secretaris-generaal van het VWS, en zijn antwoorden waren echt stuitend.

Ik besefte dat het inhoudelijk helemaal niet uitmaakt wat we doen, dat we onze bezwaren tegen de wijzigingen onder protest aan de kant hebben gezet en hoe het met de jeugd gaat; dit was puur een politieke beslissing die koste wat kost niet teruggedraaid zal worden.

Het is mijn collega’s en mij vaak gelukt om met alle belemmeringen zo om te gaan dat de patiëntenzorg er niet te veel onder leed. Maar het wordt moeilijker en moeilijker, getuige ook de onlangs gehouden rechtszaken over tarieven in de jeugd-ggz.

We zijn inmiddels in een soort achterhoedegevecht beland en om mij heen zie ik dingen gebeuren waar ik niet langer achter kan staan. En als ik toch zou doorgaan, zou ik zelf misschien onderdeel worden van een slecht functionerend systeem en het daarmee als het ware toestaan en in stand houden.

Peter Hulshof, (kinder- en jeugd)psychiater