Laatste nieuws
Blog

Peetoom, bedankt

4 reacties

‘Vandaag gaan we het hebben over wat jullie later willen worden. Wie weet dat al?’ Het is 1997 en mijn mentor kijkt met priemende ogen de klas rond tijdens de les over beroepsoriëntatie. De meeste leerlingen, overwegend 14 jaar, kijken onverschillig terug. Zelf heb ik een aantal opties overwogen – onderwijzeres, dierenverzorger, verpleegkundige – maar ben nergens serieus over. Ik heb er nog geen benul van dat ik ruim tien jaar later de eed van Hippocrates zal afleggen.

In het kleine plattelandsdorp waar ik ben opgegroeid was mijn peetoom de huisarts van het dorp. Ik herinner me boerenzonen met theedoeken om bloedige handen die aanbelden bij de praktijkingang van zijn huis, als ik op bezoek was om met mijn neefjes te spelen. Mijn tante ving de patiënten op in de spreekkamer in huis en verzorgde de medicijnen via de apotheek. Hoe mijn oom altijd bereikbaar leek te zijn staat me nog goed bij. Op de huistelefoon, op een piepend apparaatje dat buzzer heette en daarna op een grote autotelefoon met een leren hoes eromheen. Hij had dan ‘dienst’, zeiden mijn neven op plechtige toon; wat het precies betekende wisten wij ook niet. In de weekenden reden we mee als mijn oom visites moest afleggen. Bij diverse huizen in en buiten het dorp stonden we op de oprit en bleven in de auto als hij met zijn leren dokterstas werd binnengelaten. Dat hij graag gezien was voelde je als kind. Wat hij precies deed in de huizen was geheim, maar het viel onder de norm ‘mensen helpen en beter maken’. Hij deed ook regelmatig thuisbevallingen, herinner ik me. Zijn ervaringen als jonge dokter in Tanzania, samen met zijn vrouw, inspireerden hem ook als huisarts en gaven een breed referentiekader.

Op mijn 14de vroeg ik mijn oom of ik voor de beroepsoriëntatie een dag mee mocht lopen in zijn dorpspraktijk. Het mocht, en de bewuste dag maakte veel indruk op me. In de ochtend keek ik mee met zijn consulten, tussen de middag was er een visite naar het huis van een ongeneeslijk zieke man die ik uit het dorp kende. In de middag kwam er een oudere vrouw voor verwijdering van een moedervlek uit het gezicht. Hij nam haar mee naar de behandelruimte, verdoofde en verwijderde vlot de moedervlek. Hij pakte een apparaatje dat ik nu ken als diathermie, om een bloedend vaatje dicht te branden. Voor het eerst in mijn leven rook ik de geur van schroeiend mensenvlees. Voor het eerst ervoer ik wat een vagale reactie is.

Mijn oom is mijn inspirator van het eerste uur, als het gaat om de invulling van het medische vak. De doortastendheid en het lef waarmee hij als huisarts stelling heeft durven nemen, raken me nog vaak. Met beperkte middelen om te diagnosticeren in de eerste lijn leerde hij mij dat het vooral je ogen, handen, hoofd en hart zijn om op te vertrouwen als arts. En niet te vergeten de onderbuik.

Nu hij komende week met pensioen gaat wil ik hem graag laten weten dat hij voor mij een steen heeft verlegd in de rivier. Zo ook voor veel patiënten die hij heeft bijgestaan. Gerard, bedankt.  

Meer van Marjolein Oudhuis

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.