Oproep specialisten tot dialoog over functiedifferentiatie verpleegkundigen

Het wetsvoorstel BIG II leidde recentelijk tot commotie onder verpleegkundigen en de voorstanders van de voorgestelde beroepsdifferentiatie. Twee medisch specialisten hebben een ‘kritische beschouwing ten aanzien van het wetsvoorstel’ geschreven, die hopelijk als ‘leidraad’ kan fungeren bij het vlot trekken van de discussie rond BIG II. In de tussentijd zou het wetsvoorstel op zijn minst ‘geparkeerd’ moeten worden.

Met een wijziging in de wet wil minister Bruins het verschil tussen mbo- en hbo-opgeleide verpleegkundigen formeel maken. Een groot deel van de verpleegkundigen ziet dat niet zitten, want zij vrezen dat ze moeten bijscholen om hun eigen werk te kunnen blijven doen.

Kinderarts-neonatoloog Mathijs Binkhorst en forensisch psychiater Ralph Bronsema springen in de bres voor de verpleegkundigen. Ze constateren dat voor- en tegenstanders elkaar bij vlagen onhebbelijk bejegenen in een soort ‘welles-nietes voor gevorderden’. De auteurs roepen op tot een constructieve dialoog, aangezien ‘zo ongeveer niemand baat heeft bij dit voorslepende geschil’. Binkhorst en Bronsema doen, in samenwerking met ICN-verpleegkundigen Rosita Wellink en Chantal Luijten een schot voor boeg.

Zo wijzen ze het ‘beladen’ begrip regieverpleegkundige af, dat om meerdere redenen ‘verwarrend’ en ‘internationaal niet-aansluitend’ is. Een term als ‘bachelor of nursing’ zou meer in de buurt komen. Buiten kijf staat dat er geen hiërarchisch onderscheid zou moeten zijn tussen de ‘reguliere’ verpleegkundige en de ‘nieuwerwetse’ verpleegkundige: dat zou de onderlinge samenwerking niet ten goede komen. Een onderscheid op vakoverstijgende competenties is beter bespreekbaar.

De auteurs vinden dat het aanbrengen van functiedifferentiatie – dus niet beroepsdifferentiatie –  binnen de verpleegkundige beroepsgroep allereerst door de beroepsgroep, in samenwerking met een gedragen beroepsvereniging, moet worden geregeld. ‘Deze twee partijen zouden samen in staat moeten zijn om een goed werkbaar systeem te smeden’. Met andere woorden: daar is geen wettelijke verankering voor nodig.

De auteurs roepen collega-medisch specialisten op om zich ‘actiever en concreter’ uit te laten over de materie. Artsen worden op de werkvloer immers ook geraakt door de discussie en de mogelijke gevolgen van beroepsdifferentiatie.

‘Van een door de beroepsgroep gedragen functiedifferentiatie zal waarschijnlijk de hele zorg profiteren en zal de kwaliteit van zorg in Nederland naar een nog hoger niveau gebracht kunnen worden’, schrijven ze in hun beschouwing. ‘Hopelijk draagt het ook bij aan het terugdringen van de verpleegkundige tekorten, doordat de instroom verbetert en de uitstroom afneemt, respectievelijk door de aantrekkende werking van een beroep dat voor iedereen uitdagend is en betere carrièreperspectieven voor degenen die dat willen, daarvoor opgeleid zijn of de benodigde competenties en ervaring hebben.’