Onderzoek cerebellum laat beperking diermodellen zien

Diermodellen voor menselijke ziekten zijn niet altijd zo goed als je zou willen. Dat laat onderzoek van Parthiv Haldipur e.a. gepubliceerd in Science maar weer eens zien.

Zij keken naar de ontwikkeling van het cerebellum bij mensen, muizen en makaken. Bekend is dat bij de geboorte ontstane afwijkingen in het cerebellum bij mensen vaak motorische en cognitieve handicaps veroorzaken, maar de meeste kennis over deze afwijkingen en hun gevolgen komt, aldus de auteurs, toch van wat we weten over de (verstoorde) ontwikkeling van de kleine hersenen bij muizen.

Terwijl, zo laten ze met hun onderzoek zien, de neurogenese van dit deel van de hersenen bij mensen behoorlijk anders verloopt dan bij muizen en makaken. Ze analyseerden daartoe de ontwikkeling van menselijk cerebellumweefsel in monsters vanaf 30 dagen na de conceptie tot negen maanden na de geboorte, en voerden vergelijkbare analyses uit op het cerebellumweefsel van de dieren. De onderzoekers vonden onder meer dat bij mensen een structuur genaamd de rhombische lip langer bestaat. En – belangrijk – dat die zodanige morfologische veranderingen ondergaat dat er een pool van progenitorcellen wordt gevormd, iets wat niet voorkomt bij andere organismen, ook niet bij een primaat als de makaak. Verstoringen in de ontwikkeling daarvan hangen samen met twee aandoeningen: posterieure hypoplasie van de cerebellaire vermis en het syndroom van Dandy-Walker, dat onder andere een waterhoofd, verstoorde motoriek, een vertraagde ontwikkeling en spasticiteit tot gevolg kan hebben. De pathogenese van deze aandoeningen is volgens Haldipur e.a. in belangrijke mate soortspecifiek en kan nooit volledig worden bestudeerd aan de hand van een diermodel. 

Science: Spatiotemporal expansion of primary progenitor zones in the developing human cerebellum