Laatste nieuws
Blog

Laten de koning en de koningin dit lezen

1 reactie

Aan het eind van de avonddienst op de spoedpost van Stichting Bootvluchteling is de debriefing. Een van mijn collega’s vertelt dat ze in de quarantaine-area van het vluchtelingenkamp een patiënt met oorklachten heeft gezien. De patiënt is een 50-jarige, net op Lesbos gearriveerde man. Bij inspectie van het trommelvlies ziet mijn collega een grote scheur. Bij navragen met hulp van de vertaler blijkt de man door een politieman op zijn oor te zijn geslagen na aankomst op het eiland. Mijn collega is erg ontdaan en boos door wat zij heeft gezien. Dat geldt ook voor ons die haar verhaal horen.

De overdwarse scheur in het trommelvlies van de vluchteling is een stille getuige van de handelwijze van de Griekse kustwacht en politie. De kranten staan er inmiddels vol van. Geweld wordt niet geschuwd bij de pushbacks van vluchtelingen die vanuit Turkije per boot de Griekse eilanden trachten te bereiken. Recentelijk schreef Ellen Deckwitz er naar aanleiding van de activiteiten van de Nederlandse kunstenares Tinkebell in NRC een indringende column over. Misschien zat deze man wel op dezelfde boot waar zij over bericht.

Na de debriefing fiets ik naar huis. In de heldere nachthemel de maan waarvan het licht wordt weerkaatst door de golven van de Egeïsche zee. Ik zie de lichtjes van de huizen aan de vlakbij gelegen Turkse kust. Ik rijd langs een groot hotel. In de voortuin wapperen twee vlaggen broederlijk naast elkaar. De Griekse met het kruis en de strepen en die van de EU met de kring van sterren. Het beeld zorgt ervoor dat de machteloze woede met hernieuwde kracht mijn lichaam instroomt. De knokkels van mijn handen aan het stuur worden wit. Ik vloek hardop. Wat een klotezooi. Ik denk aan de vluchteling in zijn quarantainehok, met zijn pijn en onzekerheid over hoe het nu verder zal gaan. Als de woede wegebt, komt er schaamte voor in de plaats. Ik schaam me voor mijn EU-burgerschap. Een EU waarin het grondrecht van mensen om asiel aan te vragen met voeten wordt getreden. Waarbij het gebruik van geweld gewoon is zoals momenteel ook weer blijkt aan de oostgrens van de EU, in Polen.

Maar ik schrijf dit blog niet zozeer om lucht te geven aan mijn emoties. Ik schrijf dit omdat ik vind dat het belangrijk is om aandacht te vragen voor wat wij als arts in de spreekkamer tegenkomen aan gevolgen van feitelijk inhumaan beleid. Wie weet zijn er in de entourage van onze koning en koningin (die later dit jaar volgens de Griekse media Lesbos gaan bezoeken) wel artsen die dit stuk lezen en denken: dit moeten Willem-Alexander en Máxima lezen, want zo is de werkelijkheid achter het officiële EU-beleid.

Lees meer van Bram Tjaden
  • Bram Tjaden

    Bram Tjaden is huisarts en mindfulnesstrainer.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • M.J. Fortuijn

    Psychiater, Haarlem

    En de onmenselijke behandeling van deze mensen aan ONZE grenzen brengt ook schade toe aan hen die al wel in het "veilige" Nederland beland zijn, bleek me vandaag weer op mijn werk. Oude pijn is voelbaarder, machteloosheid tegen onrecht, de herinnerin...g niets waard te zijn.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.