Laatste nieuws
Blog

In een ander leven

Plaats een reactie

De tl-buis flikkert zwak licht in het kale kamertje. Middenin staat een bed. De kamer wordt gevuld door een gezelschap dat bestaat uit vier vrouwen. Eén van de vrouwen ligt in het bed. Op de grond heeft ze een emmer, een mes en veel handdoeken neergelegd. Ze bijt in een doek. ‘Begin maar, zorg dat je opschiet.’ Ik pak het mes. De oudste vrouw doet het licht uit en houdt de wacht. Ik zet de incisie, zoals ik dat ooit op snijzaal ook deed. In de roes aan concentratie merk ik niet hoeveel bebloede handdoeken er doorheen gaan. Ik werk zo snel als ik kan en krijg het voor elkaar: de massa is uit haar rug verwijderd. Schoon snijvlak.

Het is eerste kerstdag. Ik zit in een ziekenhuiskamer, mijn oma ligt op bed. Ze dicteert haar droom langzaam, woord voor woord. Heb ik wel alles goed in koeienletters opgeschreven? Anders kan ze het niet lezen. Als ze weer energie heeft, wil ze een boek schrijven of misschien wel een theaterstuk.

Waar zij ieder jaar de ruggengraat is van onze uitgebreid gevierde kerstdagen, heeft dit jaar een tumor besloten tussen haar wervels te kruipen. Kerstavond wordt chemo-avond. Maar dat is niet belangrijk. Als we haar instructies voor het diner maar opvolgen, de tafel netjes opdekken, de kandelaars poetsen en vooral foto’s sturen als bewijs.

Mijn oma was een nakomertje in het laatste jaar van de oorlog. Op haar 19de pakte ze haar tas en trok de wijde en nog ongerepte wereld in. Een fijn postuur, lichtblond haar en een onuitputtelijke bron van levenslust typeerden haar. Overal waar ze kwam, trok ze veel aandacht en bijzondere momenten aan. Ze speelde de hoofdrol in een Bollywoodfilm, schilderde het huis van de Dalai Lama (en dronk samen thee als bedankje), leerde Japans om vervolgens weer Japanners Franse les te geven en werd bont en blauw geslagen door Bavianen op een Indiaas eiland. En als je begint te twijfelen of seniliteit door haar verhalen begint te sijpelen, haalt ze haar reiskist tevoorschijn met beeldmateriaal als bewijs.

Op haar 76ste kerstavond en eerste chemo-avond stuurt ze haar vrienden en familie een lang bericht. Ze was een strijd begonnen tegen een inktvis, de koosnaam voor haar lymfoom, met vele tentakels die in haar onderrug om zich heen grepen. Geen letter uit het bericht straalde woede, angst, bitterheid of zelfmedelijden uit. Dit leed kon nooit groter worden dan het wonderlijke leven dat er tegenover had gestaan. Zoals ze zelf zei, was het tijd om haar portie tegenspoed op zich te nemen.

Haar ziekte zet haar aan het denken. Heeft ze spijt van dingen, onvervulde wensen? Spijt niet. Dromen wel. In een ander leven had ze dokter of verpleegkundige willen zijn, vertelt ze me. Ik voel me bevoorrecht. Bevoorrecht met zo’n oma. Bevoorrecht om arts in spe te mogen zijn.

Meer van Maëlle

  • Maëlle Lustig

    Maëlle is coassistent. Ze wil laten zien dat geneeskundestudenten niet alleen maar stereotyperend nachten doorhalen op koffie maar ook veel plezier maken en bijzondere dingen ervaren. Haar droom is om op missie te gaan voor artsen zonder grenzen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.