Hopeloos geval
Plaats een reactieMijn eerste baan na de studie was zaalarts voor onder andere de longgeneeskunde. De superviserende longarts was ronduit een hork. Op de longgeneeskunde kwamen mensen vaak vrij apathisch binnen en na een paar dagen zuurstof, prednisolon en de nodige andere medicijnen kregen ze meer praatjes en zag je welke persoonlijkheid er in de benauwde meneer of mevrouw school.
Eén mevrouw kwam steeds terug. Thuis vergat ze haar medicatie, stuurde de thuiszorg weg en had ze zo weer een nieuwe exacerbatie waarmee ze weer bij ons werd opgenomen. Als ze weer opgekalefaterd was, werd ze vervolgens weer met dezelfde thuismedicatie en thuiszorg naar huis gestuurd.
'Ik moest niet van die domme dingen zeggen'
Ik suggereerde de longarts na de zoveelste keer of we niet eens een andere insteek konden proberen, maar kreeg direct spijt van mijn opmerking. Die vrouw was een hopeloos geval en ik moest niet van die domme dingen zeggen. Met lood in mijn schoenen belde ik maar eens met de huisarts van die patiënte. De huisarts zou vast vinden dat ik hém nu met het probleem opscheepte. Maar de huisarts bedankte me voor het attenderen dat mevrouw weer naar huis ging en zei dat hij later die week eens bij haar zou gaan kijken. Ik was blij dat ik zo collegiaal werd behandeld en dacht meteen: zo’n dokter wil ik ook worden! Ik ben huisarts geworden en ik haal nog steeds veel werkplezier uit de verscheidenheid aan mensen die je ziet op een dag en hoe je met iedereen bekijkt wat voor diegene de meest passende zorg is. Ik ken intussen genoeg dokters die in ziekenhuizen werken en sociaal vaardig zijn en oog hebben voor de mens achter de patiënt. Echter, het vak waarin ik mijn betrokkenheid, compassie en nieuwsgierigheid het beste kwijt kan, is voor mij de huisartsenzorg.
Ans Tiessen, huisarts, Groningen
lees ook- Er zijn nog geen reacties
