Laatste nieuws
Blog

Het moment om afscheid te nemen

Plaats een reactie

Sinds mijn burn-outklachten, nu 10 jaar geleden, heb ik iets veranderd. Ik gun het mezelf af en toe de hulp van een psycholoog of coach in te schakelen, als ik merk dat ik vastloop met bepaalde thema’s in mijn werk en leven.

In mijn vakantie in februari vorig jaar zette ik opnieuw een aantal coachingssessies in gang. In de eerste sessie werd de actuele hulpvraag verkend. De coach en ik kwamen samen tot de conclusie dat een deel van de problematiek nog steeds blijft terug te voeren op perfectionisme, een hoog streefniveau en een groot verantwoordelijkheidsniveau. Verdere inventarisatie liet zien dat, zoals bij velen het geval is, veel van deze thematiek is terug te voeren op mijn opvoeding. In mijn geval zijn deze eigenschappen mij vooral voorgeleefd en doorgegeven door mijn vader. Als een soort mantra kreeg ik mee dat met het verkrijgen van de vele talenten die ik heb, ook grote verantwoordelijkheden gepaard gaan, vooral in het zorgen voor anderen. En daar gaat het dan in de balans met zelfzorg natuurlijk wel eens mis. Deze eerste coachingssessie werd afgesloten met de conclusie dat ik de komende tijd mocht gaan besteden met het loslaten van mijn vader en afscheid mocht nemen van zijn verwachtingen. Hoe nijpend actueel dit thema zou gaan worden kon ik op dat moment nog niet bevroeden. 

Precies één uur na beëindiging van de coachingssessie kreeg ik het verwoestende telefoontje. Je was op het toilet in het verpleeghuis gevonden. Al snel bleek dat er sprake was een nieuw en dit keer massaal herseninfarct met grote uitvalsverschijnselen. Geheel in de lijn van wat wij samen na je eerste herseninfarct hadden besproken, kozen we ervoor jouw wens te volgen en af te zien van verdere diagnostiek en behandeling. Je zou ongetwijfeld alleen nog meer van je onafhankelijkheid en waardigheid hebben verloren en dat paste niet bij je. Hoewel ik meteen in de auto kon springen en met de kinderen naar Limburg kon reizen, heb ik je niet meer bij bewustzijn getroffen en je dus ook niet meer kunnen spreken.

De dagen die volgden brachten we met zijn allen rond je bed door. Ze stonden in het teken van saamhorigheid en afscheid, verdriet om het naderende einde en vreugde om de mooie herinneringen, verlichting van ongemak en respectvolle, liefdevolle zorg. Omdat het erop leek dat het einde nog even op zich zou laten wachten, koos ik ervoor één nacht naar Gelderland te gaan en de volgende dag weer terug te komen. Maar opnieuw verraste je me. Je overleed precies die avond dat ìk er niet bij was, tenminste zo voelde het toen. Nu zie ik dat jij er toen, die avond, klaar voor was. Jij koos jouw passend moment om het leven los te laten. Nadat alle voor jou belangrijke personen geweest waren, maar juist niemand erbij was.

Het afgelopen jaar heeft het me veel beziggehouden. Het voelde bijna alsof ik door de conclusie van het coachingsgesprek het noodlot had getart. Alsof ik daarmee jouw levenseinde in gang had gezet, wat natuurlijk onzin is.

Nu begint dat gevoel te veranderen. Misschien heb jij mij willen helpen. Juist door jouw leven en daarmee dus ook mij los te laten. De noodzaak tot de praktische invulling van mijn coachingdoelen daarmee onvermijdelijk makend. Nu, een jaar later, ben ik er klaar voor. Ik kies mijn moment om jou los te laten. Ik kies symbolisch vaderdag om tegen je te zeggen: ‘Dankjewel voor alles, ik hou van jou! Vader, Dag!’

Meer van Natascha Deguelle

  • Natascha Deguelle

    Natascha Deguelle is gynaecoloog in Duitsland. Daarnaast verzorgt ze mindfulnesscursussen voor patiënten en medisch professionals.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.