Het einde naderde

Huisarts worden zat er al vroeg in. Als klein meisje liep ik het liefst de hele dag rond met een dokterskoffertje. Na eerst een tijd in het ziekenhuis gewerkt te hebben, koos ik voor huisartsgeneeskunde.

Een tijd geleden zorgde ik voor een ernstig zieke kankerpatiënt. Omdat er geen adequate pijnstilling bereikt kon worden, werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Ik hoorde van zijn behandelend arts dat het einde leek te naderen. Hierop bezocht ik mijn patiënt in het ziekenhuis.

Ik voelde mij gespannen; dit was hetzelfde ziekenhuis waar ik vijf jaar geleden afscheid nam van mijn witte jas. ‘Wat bijzonder dat u langkomt; wij hebben nog nooit een huisarts gezien op deze afdeling’, zei de behandelend arts. ‘De patiënt blijft mijn patiënt, ook al ligt hij in het ziekenhuis. Dat is het mooie van mijn vak’, zei ik.

Ik moest moeite doen om mijn patiënt te ontwaren tussen alle witte jassen en infuuspompen. ‘Dokter’, klonk het ineens vanuit het bed. ‘Ik kan niet meer. Wilt u mij helpen om te sterven?’ Het hele gesprek hield hij mijn hand vast.

Die dag ontstond er een mooie interactie tussen huisarts en specialist. Ik zag de worsteling van de specialist, die de situatie van de patiënt niet kon verbeteren. De specialist zag hoe ik als huisarts het gesprek over sterven aanging.

Mijn patiënt wilde graag thuis sterven. In zijn eigen stoel, met uitzicht over zijn geliefde dorp. De specialist en ik zetten samen alles op alles om dit voor hem mogelijk te maken. Net voor de kerstdagen is hij vredig ingeslapen, te midden van zijn familie en precies op de manier zoals hij wilde. Ik was de dokter die ik altijd had willen zijn. Toen er geen behandelopties meer waren, kon ik voor hem tijdens zijn laatste dagen van betekenis zijn.

Lieke de Jongste-van den Hout, huisarts, Capelle aan den IJssel