Laatste nieuws
Blog

Het dilemma van de certificering

4 reacties

Wij hebben een oude chirurg in onze traumagroep. Laten we hem voor het gemak opa noemen. Ooit heeft hij in Nederland een veelgebruikt intramedullair implantaat voor proximale femurfracturen geïntroduceerd. Jarenlang heeft hij alle jonge chirurgen onderwezen in de basisprincipes van de fractuurchirurgie. Ook is hij gewaardeerd lid van de Arbeitsgemeinschaft für Osteosynthesefragen. Dat is, zeg maar, de FIFA van de fractuurchirurgie. Eigenlijk is hij een internationale hotemetoot.

Ik werk nu vier jaar in het UMCU en heb best wat grote ongelukken voorbij zien komen. Zoals al eerder gezegd, is het teamsport om zulke patiënten erdoorheen te slepen maar vallen we een paar keer per jaar terug op ons afdelingshoofd. Echter, ook hij is niet 24/7 beschikbaar.

Het goede nieuws is dan dat opa er nog is. Opa heeft de afgelopen twee jaar ieder jaar keurig een leven gered. Letterlijk. Er zijn niet veel chirurgen meer die een jonge dame acuut een sternotomie aan doen om een schotverwonding in de aorta te overhechten. Opa wel. Wanneer heb jij dat eigenlijk voor het laatst gedaan, vroeg ik hem? In Zuid Afrika zei hij. Het duurde even voordat ik me bedacht dat dit minstens 20 jaar geleden moest zijn. De jongedame heeft, dankzij opa, overleefd.

Het tweede leven was ook van een jong iemand die meerdere malen was neergestoken in de buik. Daarbij lag onder andere de nier volledig aan gort. Het openen en packen van de buik kunnen we allemaal prima (alhoewel er mensen zijn die vinden dat we daar als traumachirurgen niet voor gecertificeerd zijn), maar een acute nefrectomie is toch andere koek. Opa draait zijn hand er niet voor om. Ook deze initieel zeer slechte patiënt, heeft levend het ziekenhuis verlaten.

Ik schrijf op dat opa chirurg is. Dat klopt. Maar opa is geen traumachirurg meer. Ondanks een encyclopedische kennis over fractuurchirurgie, een internationaal netwerk en een keurig gemiddelde van één gered leven per jaar, komt hij niet in aanmerking. Hij doet te weinig fractuurchirurgie. Opa heeft daarom zijn certificering niet meer aangevraagd.

Wat ontbreekt in de certificering, is de E-factor. Hoofdletter E voor ervaring. Chirurgie is namelijk een ervaringsvak. Oudere chirurgen zijn daarmee over het algemeen ruim in het voordeel. Geef ze dat voordeel dan ook. Na drie keer hercertificeren ben je wat mij betreft klaar tot je pensioen. Ik zie voor ons vak – zeker in de academie als level-1-traumachirurg – ook weinig meerwaarde van certificering van een persoon. Traumazorg is teamsport bij uitstek; we zijn samen verantwoordelijk voor het eindresultaat. Als we al zo nodig willen certificeren, certificeer dan de vakgroep.

De huidige certificeringsdrang verkopen we onder het motto kwaliteit. En alles voor de patiënt. Kwaliteit staat hier buiten kijf lijkt me. En de patiënt? Vraag dat maar aan de twee jonge mensen die dankzij opa nu nog onder ons zijn.

Opa’s voorbeeld illustreert het grote dilemma van de certificering: het is op deze manier voornamelijk voor de bühne als een chirurg die het sternum openknipt, de aorta overhecht en als het echt nodig is een nier eruit haalt, niet meer gecertificeerd is als traumachirurg. En waarschijnlijk worden chirurgen zoals opa ook niet meer gemaakt. Daarom neem ik het er nog maar even van en bel ik opa als ik in de problemen zit. Gecertificeerd of niet.

lees meer van marijn houwert
  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Caroline Kuijper

    chirurg-kinderchirurg-kinderuroloog, Amsterdam

    Geweldige column, Martijn, met duidelijke boodschappen.
    Wat, waarvoor en wie certificeren we eigenlijk? En hoe vaak?
    En hulde aan alle opa's èn oma's in het medische vak!

  • Nico Terpstra

    praktijkhoudend huisarts, Hoorn

    Op mijn 64e krijg ik na 25 jaar praktijkhouderschap momenteel het hele herregistratiecircus over me heen. Ik denk er maar het mijne van, maar het doet me aan een eenzame dompteur annex clown denken die hoepeltjes omhoog houdt, waar hij dan zelf doorh...een moet springen. Maar hé, alles voor de kwaliteit hoor.

  • Marc

    Ex-directeur NHG Praktijk Accreditering, Eyck

    https://www.henw.org/artikelen/marc-eyck-vinklijstje-accreditering-werd-dialoog
    Als certificeren een dialoog is dan komt de E factor ook tot zijn recht

  • Dolf Algra

    commentator, opiniemaker zorg en sociale zekerheid, Rotterdam

    Blij en mooi dat je dit probleem aankaart, Martijn. Top. Het speelt ook bij ander specialismen. Kan ik je uit ervaring vertellen.

    De hoepeltjes die de beroepsgroep zelf heeft opgesteld zijn belangrijker dan zaken als ervaring, inzicht, doorzicht.... Het zijn eigen regeltjes eerst. Ik heb in mijn vakgebied jaren geprobeerd om herregistratie/certficicering 'draaglijk' en vooral praktisch te houden. Ergo: het gezond verstand te laten zegevieren en de regelzucht aan banden te leggen.

    Maar dat bleek water naar de zee dragen. Mission impossible. Totaal vruchteloos. Vandaar ook dat ik zelf mijn herregistratie niet meer heb aangevraagd en mijn certificering gewoon heb laten verlopen.

    Blijft de vraag over: kom je daar weer van al die nutteloze regels af ?

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.