Helft van de huisartsen weet niet of ze huisarts willen blijven

Helemaal eens met collega Gobel. Door wachtlijsten en afschuifbeleid elders in de zorg explodeert onze werkdruk al jaren, vooral de ggz en de ouderenzorg zijn een steeds geroter probleem. De helft van onze assistentes zit met een burn-out thuis, ... ik balanceer zelf ook al jaren op de rand. 's Avonds na het werk afspreken is steeds moeilijker want als er weer eens 10 visites op staan waarvan 1 of 2 ouderen die het thuis niet meer redden dan wordt het minsten tot 20u werken om de dringende werk af te handelen. Vakantie plannen is ook niet evident, als praktijkhouder moet je vakantie plannen wanneer een waarnemer beschikbaar is, jammer als dit niet past voor het gezin.
Geld lost het probleem niet direct op omdat decennia lang onderbetaling van de basiszorg ervoor hebben gezorgd dat de huisarts meer kan verdienen met het managen van personeel , een apotheek of zelfs een zorggroep dan met het draaien van consulten en visites.
Er wordt wel flink geïnvesteerd in extra personeel in de huisartspraktijk maar te weinig in huisartsen zelf. De oudere collega's praktijkhouders die-meestal met meewerkende partner- weken van 70+ uur draaien gaan op pensioen en moeten door minstens 2 jonge huisartsen vervangen worden, daar is vermoedelijk geen rekening mee gehouden bij het aantal opleidingsplaatsen.
Ik twijfel er ook aan of de bestuurlijke en politieke wil er is om echt in huisartsenzorg te investeren, het liefst vervangen ze ons massaal door verpleegkundigen dan wel computeralgoritmen , bij voorkeur om via online en videoconsulten 'zorg op afstand' te leveren. Meer lezen Minder lezen

Ik kan je wel vertellen wat er gebeurd is. Ik heb de veranderingen meegemaakt vanaf 1996.
Huisarts was een oorspronkelijk en autonoom beroep waar de zorgverzekeraar niets mee te maken had, maar is nu een zeer gewilde speelbal van overheid en verzeker...aars. Die zeggen weliswaar: de huisarts is de regisseur, de spin in het web, het eerste aanspreekpunt, en: 'wij vinden de huisarts heel belangrijk'. Maar ze bedoelen iets anders.
Je zou denken dat met 'de huisarts is de regisseur' wordt bedoeld dat wij de zorg regisseren zoals bij een film een echte regisseur dat doet, namelijk door aan diverse partijen aanwijzingen te géven. De overheid verstaat er echter onder dat wij hun instrument zijn om de kosten van de zorg te beperken. Daarom kríjgen wij aanwijzingen. En geven ze niet. Daarom wordt het poortwachterschap genoemd, maar men bedoelt eigenlijk drempel. Niet elke huisarts wil dat zijn.
Met 'spin in het web' wordt oorspronkelijk bedoeld dat wij goed de weg weten in de zorg en patiënten de goede kant op sturen. Maar waar vroeger dat web solide en goed begaanbaar was, waarbij gebeurde wat wij samen met de patiënt hadden uitgestippeld, bestaat het web nu uit veel meer draden (lees verwijsmogelijkheden) maar die draden zijn niet goed met elkaar verbonden - zitten zelfs los - en komen op miraculeuze wijze wel allemaal weer bij de huisarts uit. Wij zijn dus niet spin in een web of regisseur, maar een marionet die aanwijzingen krijgt in een doolhof. Niet elke huisarts wil dat zijn.
Met 'eerste aanspreekpunt' werd ooit bedoeld dat wij de eerste dokter zijn waar een patiënt naar toe gaat. Heden ten dage betekent het vooral dat wij de enige partij in het zorgsysteem zijn met verplichte loketverantwoordelijkheid. Tienduizend huisartsen zorgen contractueel voor 24/7 zorg voor alle ingeschreven Nederlanders. Zodra wij de telefoon opnemen zijn wij verantwoordelijk voor de afhandeling van de zorgvraag van de patiënt, wat er ook gebeurt. En nu komt het, die verantwoordelijkheid blijft bij ons totdat het ziekenhuis, verpleeghuis, hospice of de GGZ heeft gezegd 'laat maar komen'. Geen andere partij draagt een dergelijke verantwoordelijkheid. GGZ? Verslavingszorg? Ziekenhuizen? Ze mogen allemaal 'nee' zeggen als ze vol zijn, of als de patiënt niet bij hun 'zorgprofiel' past, of zelfs als de postcode niet de hunne is! Alleen als je strompelend over de drempel van de eerste hulp komt word je niet weggestuurd. Dat 'aanspreekpunt' is dus veel meer dan dat. Wij dragen een solide, contractueel vastgelegde, alles dekkende loketverantwoordelijkheid - van het loket 'huisarts' - waarbij wij, zonder dat dat ooit echt is afgesproken, voorwacht zijn van de GGZ, ziekenhuizen, etc. Niet elke huisarts wil dat zijn.
'Wij vinden de huisarts heel belangrijk', tenslotte, is een veelgehoorde zin waarbij het in eerste instantie lijkt alsof de verzekeraars het beste met ons voor hebben, maar er wordt bedoeld dat ze voor geen goud de bovengenoemde poortwachters-, aanspreekpunt- en spin-in-het-web-functie kwijt willen, maar HOE we dat doen interesseert werkelijk niemand een fluit. Voor zo weinig mogelijk geld zo veel mogelijk doen. Dat is de achterliggende gedachte, Zolang die verankerd blijft in de contracten die we jaarlijks met de verzekeraars sluiten, zal dat nooit veranderen. Wonderlijke mededingingswetten verhinderen ons massaal te onderhandelen, waardoor we zwak staan in Onderhandelteams en contractbesprekingen. Terwijl aan de andere zijde alles monopolistisch en eenzijdig aan ons wordt opgelegd. Niet elke huisarts wil dat.
En mocht je nou denken dat het ons primair om geld zou gaan? Nee. Drie keer nee. Het gaat ons om tijd. We komen simpelweg tijd tekort om ons werk goed te doen. Als het geld kost om dat op te lossen is dat zo, maar daar is het ons niet primair om te doen.
De situatie eist nu zijn tol omdat huisarts weliswaar nog steeds een heel mooi beroep is (ik zou het weer kiezen als ik 20 was) maar niet meer door één huisarts per 2300 patiënten kan worden gedaan. Vandaar dat je nu veel praktijken ziet die eerst door één arts werden gedaan maar worden overgenomen door twee 'parttimers' die dan nog steeds 40 uur per persoon werken. Door allerlei neveneffecten die ik hier nu niet noem zijn er steeds minder praktijkhouders en steeds meer waarnemers, maar die laatste kunnen alleen in dienst zijn bij praktijkhouders (waardoor een rare paradox ontstaat) of bij zoiets als Quinndokters maar dat werkt vooralsnog slechts op beperkte schaal.
Verzekeraars moeten inzien dat de sleutel tot herstel van deze scheefgroei vierledig is: 1) praktijkmanagement op praktijkniveau moet goed en blijvend gefinancierd worden zodat de huisarts rustig zijn spreekuur kan doen in plaats van de hele dag allerlei zakelijke beslommeringen af te handelen, 2) de ANW diensten moeten losgekoppeld worden van het praktijkhouderschap zodat de onevenredig grote belasting van ANW diensten naast de praktijk vervalt, 3) er moet daadwerkelijk meer tijd voor de patiënt komen. En dat bereik je NIET door een vijftien minuten tarief (een tarief genereert geen tijd), maar door extra geld in het inschrijftarief voor een collega huisarts die meewerkt in de praktijk naast de praktijkhouder. Zodat het huidige, pragmatische '2 parttimers nemen één praktijk over' niet ongemerkt de norm wordt. En 4) tenslotte: de wildgroei van allerlei extra taken moet stoppen en wellicht zelfs deels worden teruggedraaid, zodat we ons weer kunnen richten op de kern van het vak.
Zodra deze vier punten zijn opgelost kan de balans in huisartsenland weer herstellen omdat meer pas afgestudeerde huisartsen praktijkhouder willen worden. Meer lezen Minder lezen

[Reactie gewijzigd door G?bel op 08-05-2022 23:24]

Een onderzoek onder 600 van de 13.000 huisartsen. Dat is minder dan 5%.
Op zijn minst niet statistisch significant. Maar wel erg tendentieus in de pers
geciteerd als conclusie. Jammer.

Huisarts; eens het mooiste vak dat er bestond....! Wat is er toch allemaal gebeurd...?