De wachtkamer

De wachtkamer was saai voor een jongen van 7 jaar. Het enige spannende was de deur naar de spreekkamer. Ik doodde mijn tijd met gokken, wie naar binnen zou gaan als de zoemer ging. Wel wist ik dat het achter die deur een stuk spannender moest zijn. Daar zat de dokter in zijn grote witte jas, voor wie al deze mensen zaten te wachten.
Ik was al aan de beurt, maar liet anderen voorgaan. Daar kwam mijn moeder. Voor haar zat ik hier. Ook zij had iets dringends te bespreken met de dokter. In wachten had zij geen zin. Daar heb je kinderen voor! Wat zij besprak met de dokter, wist ik niet. Op mijn voorzichtig vragen volgde een venijnige tik op mijn oor.
Zij kon onmiddellijk naar binnen en ik moest snel naar buiten, zodat ik net op tijd op mijn school zou zijn aan het plein, vlak achter de dokterswoning gelegen. Terwijl ik naar school liep werd mij een ding duidelijk: ik zou later dokter worden. Dan zou ik elke dag zo’n wachtkamer hebben met allemaal mensen die speciaal voor mij zaten te wachten!
Helaas heeft de interpretatie van een volle wachtkamer aan het begin van de vele spreekuren voor mij wel een iets andere betekenis en gevoelswaarde gekregen.

Hans Kragten, cardioloog niet-praktiserend, Heerlen