Blokhuis: Laat jongeren niet steeds aantonen dat ze hulp nodig hebben
1 reactieJongeren onder de 18 jaar met psychische klachten zouden niet telkens opnieuw moeten bewijzen dat zij hulp nodig hebben. Dat ‘keiharde appel’ deed demissionair staatssecretaris Paul Blokhuis (Volksgezondheid) dinsdagavond in een debat met gemeenten. Zij zijn verantwoordelijk voor de jeugdzorg. Met zijn oproep hoopt hij onder meer de lange wachttijden in de jeugdzorg terug te dringen.
Om hulp te krijgen moeten jongeren om de zoveel tijd een zogeheten indicatiestelling krijgen. Daarmee wordt vastgesteld welke zorg zij nodig hebben. Vaak gebeurt dit jaarlijks, maar dat verschilt per gemeente. Gemeenten geven volgens de staatssecretaris deze indicatie niet vaak genoeg voor een langere periode. Dit terwijl jongeren die overduidelijk meerdere jaren of zelfs levenslang last hebben van psychische klachten hiermee geholpen zijn.
De Tweede Kamer wil liever dat deze jongeren in aanmerking komen voor de Wet langdurige zorg (Wlz), net zoals volwassenen. Zo kunnen zij continu zorg of toezicht krijgen, in een instelling of vanuit huis. Maar dit is niet haalbaar, concludeerde Blokhuis in oktober dit jaar na onderzoek. Zo is niet duidelijk om hoeveel jeugdigen het kan gaan en leveren zowel de uitvoering als de financiële gevolgen te veel onzekerheden op, schreef hij in een brief.
Lees ook
M.A. van Bodegom
huisarts, Utrecht
Dat is toch bijzonder dat de Staatssecretaris het niet ziet zitten om jongeren een WLZ indicatie te geven, omdat hij niet weet over hoeveel jongeren het gaat en leveren zowel de uitvoering als de financiële gevolgen te veel onzekerheid op.
Maar een ...aantal jaar geleden, toen dat ook niet duidelijk was heeft de regering wel de zorg voor jongeren met psychische klachten bij de gemeenten neergelegd. Ongetwijfeld was toen ook niet duidelijk om hoeveel jongeren het ging die intensief zorg nodig hadden, hoe het uitgevoerd moest gaan worden en wat de financiële consequenties waren. Daarom werd er 15% bezuinigd!?!?
En nu spreekt Blokhuis de gemeenten aan hoe ze het moeten doen.
Gênante vertoning, alles bij elkaar: eerst verplaats je je hete aardappel en daarna leg je uit dat die hete aardappel wel gegeten moet worden.
En dan gaat het over het kostbaarste wat we hebben: onze jeugd.