Bevlogen meesters
Plaats een reactie‘Troosten, dat is de kunst’, zei meester Bijl, schoolmeester op de ‘school met de Bijbel’. Voor mij de meest zachtmoedige en kunstzinnige meester van de jaren zestig. Dat troosten legde hij uit aan de hand van een tekening. Op het schoolbord schetste hij – ogenschijnlijk gemakkelijk – beginnend met zijn linkerhand, dan het krijtje overpakkend met zijn rechter de bijbehorende illustratie.
Zo verscheen een pakkende tekening in Rembrandt-stijl van het slachtoffer na een roofoverval. Een hulpeloze man lag langs de woeste, eenzame weg van Jeruzalem naar Jericho. Ongedacht en onverwacht werd hij geholpen en getroost. ‘Kinderen, of je nu gaat leren voor kunstenaar, moeder of dokter, troosten, dat is de kunst’, herhaalde de meester.
Jaren later liep ik coschappen bij een oncologisch gynaecoloog in het gemeenteziekenhuis van Rotterdam-Zuid. Zijn assistenten noemden hem Napoleon. Perfect ambidexter begon hij een operatie met zijn linkerhand en moeiteloos ging hij verder met zijn rechter. Later werd hij mijn opleider, nog later mijn maat. Altijd bevlogen. Hij was technisch perfect, zijn beleid goed onderbouwd en zijn beheersing van de Franse taal indrukwekkend; hij was dat immers aan zijn bijnaam verplicht.
Ik ben gezegend geweest met bevlogen meesters. Immers dat geeft de gezel, de assistent vleugels. Amice, begon mijn Rotterdams opleider tijdens een lastige oncologische operatie met een teleurstellend resultaat, amice, la médecine , c’est guérir parfois, soulager souvent, consoler toujours. Troosten, dat is de kunst.
Adriaan Logmans, gynaecoloog en gynaecoloog-oncoloog in Goes, Gent en Leuven
lees ook- Er zijn nog geen reacties
