Belangeloze liefde

Wie en wat is een bevlogen arts? Durf ik dat van mijzelf te zeggen? In elk geval herken ik – nu ik eenmaal met pensioen ben en terug kan kijken op hoe ik werkte – dat ik met hart en ziel huisarts was in Amsterdam en dat ik daar op de juiste plek zat.

Ik ga van harte voor een ander, dat heeft er altijd ingezeten. Maar dat moest wel geoefend worden en bijgeschaafd. Essentieel daarbij waren diverse trainingen waarbij ik leerde me bewust te zijn van mijn eigen gedachtes en gevoelens over wat ik zoal tegen kwam bij de mensen op mijn pad. Dus niet me afsluiten voor de pijn en de ellende en de vreugde waar een huisarts natuurlijk mee te maken krijgt. Het juist toelaten, ook lijfelijk ervaren wat me raakt. Het delen, eventueel tussendoor naar een assistente lopen om het te vertellen als het te bar is. Opschrijven, zomaar voor mezelf, een klein tekeningetje maken in de kantlijn. Een paar keer diep ademhalen, goed gaan zitten, verbinding voelen met de grond, en dan pas weer de volgende patiënt gaan halen. Het zo kunnen loslaten, het zelden mee naar huis nemen.

Ooit, in een training, luchtte het me op dat ik kon zeggen dat het met liefde te maken heeft. Dat bleek voor iedereen in die groep zo te zijn. Belangeloze liefde. Anders dan liefde voor eigen dierbaren. Zomaar, iemand ontmoeten, een fractie kunnen waarnemen van wie die ander is, zien en horen in welk proces zij of hij juist nu zit. Daar respect voor hebben. Luisteren, alle zintuigen openstellen. Van daaruit zonder oordeel contact maken. Dat kan, juist omdat die ander een onbekende is. Dan kan er wisselwerking ontstaan. Dat boeit me en maakt me tot de dokter die ik was en ben.

Mariette Hamaker, voorheen huisarts, Amsterdam