Alleen wat pijn op de borst (2)

Deze blog is een vervolg op Alleen wat pijn op de borst.

Niks minder was waar. Hij had ondraaglijke pijn, kon helemaal niks. Werd warrig en suf van de morfine, maar had nog steeds heftige pijn. Tweede operatie volgde, er was het begin van een ontsteking, dus hij kreeg een drain en antibiotica. Het ging niet beter, hij raakte in de war, wist niet meer waar hij was en waarom. We moesten blijven slapen om hem rustig te houden. Dat was voor mijn oudste broer een overwinning, het omgaan met zieke en verwarde mensen, is niet zijn sterkste kant, maar hij deed het toch.

Een derde operatie volgde, de ontsteking was uitgebreid, de bacterie was niet gevoelig geweest voor de antibiotica en zijn borstbeen was gedeeltelijk aangetast door de ontsteking. De enige oplossing was de borstkas open te laten, met een spons en een vacuümpomp en andere antibiotica. En dat vier tot zes weken.

Nog vier tot zes weken!!! Ondertussen waren we al vijf weken verder. En dan hadden we het nog niet over zijn heftige pijn, benauwdheid, ritmestoornissen, vocht vasthouden, gewicht verliezen, wisselend scherp en soms suf zijn. Op heldere dagen had mijn vader al een paar keer verzucht liever dood van zijn fiets te zijn gevallen dan dit nog een keer te doen.

Verschillende dokters en physician assistants vertelden hem de ene dag dit, de andere dag dat. De belofte de borstkas te sluiten werd ingehaald door een tweede bacterie en verhoogde ontstekingswaarden. Vele weken waarin wij als kinderen ook niet meer wisten, wat we konden zeggen om de moed erin te houden. Waarin ooms en tantes gecharterd werden om de hoeveelheid bezoeken voor ons als kinderen een beetje binnen de perken te houden. Waarin ik als dochter en dokter behoefte had aan getallen en medische gegevens. Om houvast te krijgen, enig gevoel van controle, wat er natuurlijk toch niet was. En ik soms merkte dat het hebben van medische kennis zeker ook niet altijd een voordeel was. Omdat je dan soms net te weinig, en soms net te veel weet. Na ruim negen weken leek er stabiliteit te ontstaan, zo veel stabiliteit dat ze de borstkas weer wilden gaan sluiten.

Geleerd van eerdere beloftes die herroepen moesten worden, planden ze de operatie zorgvuldig in. De chirurg vertelde ons dat het vastzetten van het borstbeen zeker ging lukken, hulp van de plastisch chirurg voor een gedeeltelijke transplantatie was niet nodig.

Maar weer klopte de informatie niet, een andere chirurg was vijf uur bezig om alles zo goed mogelijk op te ruimen, deed uiteindelijk een combinatie van beide operaties. Zoals gebruikelijk werd ik na de ingreep weer gebeld, maar een belofte dat het nu allemaal goed zou zijn, kon ik hem helaas niet ontfutselen.

Gelukkig kon hij na een week naar huis, nog wel met antibiotica in het infuus, maar naar huis. Eindelijk na tien weken.

Hij had maar twee keer heel even pijn op de borst gehad.