Aanhoudende lichamelijke klachten vaak inconsistent beoordeeld
1 reactieArtsen hebben er moeite mee om te beoordelen wanneer en in hoeverre patiënten met aanhoudende lichamelijke klachten (ALK) na langdurig verzuim weer aan het werk kunnen. De huidige protocollen en richtlijnen bieden hiervoor te weinig handvatten. Dat stelt Kristel Weerdesteijn in haar proefschrift Work-related functioning among long-term sick-listed workers with persistent subjective health complaints.
Patiënten met ALK – ook bekend als somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten (SOLK) – krijgen volgens Weerdesteijn vaak inconsistente adviezen van verschillende professionals, onder wie bedrijfsartsen en verzekeringsartsen. Waardoor er onduidelijkheid ontstaat over de re-integratie naar werk.
In haar proefschrift laat Weerdesteijn vijftien artsen – huisartsen, psychiaters, verzekeringsartsen, bedrijfsartsen en revalidatieartsen – vier ALK-casussen beoordelen. Hierbij lukte het de artsen om voor een groot deel consensus te bereiken over de werkgerelateerde functionele mogelijkheden van langdurig verzuimende werknemers met ALK. Maar niet als het gaat over het aantal werkuren dat een persoon met ALK zou kunnen werken: daarover bereikten de artsen in geen enkele casus consensus.
Daarnaast beoordeelden vijftig bedrijfsartsen en drieënveertig verzekeringsartsen onafhankelijk van elkaar negen videocasussen van patiënten met ALK om de mate van arbeidsongeschiktheid te bepalen. Verzekeringsartsen adviseerden hierbij minder vaak volledige arbeidsongeschiktheid dan bedrijfsartsen. Ook stellen verzekeringsartsen minder vaak psychologische diagnoses en wegen zij privéproblemen en verminderd werkvermogen in mindere mate mee dan bedrijfsartsen. Deze verschillen kunnen volgens Weerdesteijn mogelijk verklaard worden door de verschillende rollen, taken en perspectieven die de artsen hebben.
De huidige richtlijnen op het gebied van re-integratie en interventies zijn volgens Weerdesteijn te biomedisch georiënteerd. Hierdoor houden artsen vaak onvoldoende rekening met psychosociale aspecten. Door ook deze aspecten mee te nemen zouden patiënten beter passende adviezen kunnen ontvangen, waardoor de re-integratie soepeler kan verlopen.
Lees ook
Anil van der Zee , Amsterdam
Een groot probleem is dat bijvoorbeeld bij ME patiënten nog steeds gedacht wordt dat ze aan (idiopathische) chronische vermoeidheid lijden, en dat ze met opbouwen van activiteiten doormiddel van bijvoorbeeld CGT/GET ze weer (volledig) kunnen herstell...en. We zien echter in een overzichtsartikel van Vink et al. in het Tijdschrift voor Bedrijfs-en verzekeringsgeneeskunde dat dit vanwege het kernsymptoom post-exertional malaise juist tot meer arbeidsongeschiktheid leidt.
https://link.springer.com/article/10.1007/s12498-021-1362-x
Hoofdredactioneel en verzekeringsarts Wim Otto omschrijft het goed. Hij geeft aan dat mensen met chronische vermoeidheid vaak onterecht de diagnose "ME/CVS" krijgen ondanks dat ze niet echt aan de diagnose/criteria voldoen. Dat sommigen wel baat hebben bij CGT/GET kan volgens hem te maken hebben met onvolledige diagnostiek. Ik ben het daar volledig mee eens.
https://link.springer.com/article/10.1007/s12498-021-1351-0
Jammer genoeg heeft dit alles ook vaak invloed op het verkrijgen van adequate zorg. Bij beoordelingen worden patiënten vaak niet serieus genomen met alle gevolgen van dien.
De CDC heeft een paar jaar geleden haar aanbevelingen voor deze vorm van CGT en GET van haar website verwijderd. De Gezondheidsraad 2018 en de Belgische hoge Gezondheidsraad 2020 hebben in z'n geheel afstand van GET genomen, en CGT wordt niet meer als standaard behandeling gezien. De NICE richtlijnen 2021 hebben in z'n geheel afstand van deze "curatieve" vorm van CGT en GET genomen. CGT wordt nu alleen nog in een ondersteunende vorm aangeboden. Allen adviseren nu pacing om verergering van klachten juist te voorkomen.
Het is mijns inziens daarom ook hoog tijd dat Nederland zich ook aansluit bij de laatste stand van deze internationale wetenschappelijke ontwikkelingen. Dit zal de kennis, beoordelingen en het verminderen van ziekteverzuim alleen maar ten goede komen.