Zwachtels

‘Elke dokter heeft zijn eigen begraafplaats’, placht mijn vader te zeggen.

De eerste keer dat ik de dood van een patiënt in de schoenen geschoven kreeg, was tijdens mijn vakantie-assistentschap dermatologie. Ik was 25 jaar, nu ben ik 52. Het gebeurde op een duffe vrijdagmiddag. Een benauwde cyanotische man kwam op de ‘openbenenpoli’. Ik bekeek de gezwollen benen, sprak met de verpleging een behandeling af en haalde de dermatoloog erbij vanwege de benauwdheid. Ook hij zag de ernst van de benauwdheid en probeerde een internist te bereiken. Een dermatoloog behandelt geen decompensatio cordis.

Er was op geen enkele manier een internist te bereiken in het academisch ziekenhuis en dus stuurden we de man terug naar het bejaardenoord. Nog diezelfde dag overleed hij.

De maandag erop belde het hoofd verpleging. Zij meldde mij op kwade toon de dood van deze man en veroordeelde mij omdat ik de zwachtels weer om zijn benen had laten doen. Ik voelde mij beschuldigd van de dood van deze man. Ik was sprakeloos. Ik stond perplex en was niet in staat om iets terug te zeggen. Ik voelde me diep gekwetst in mijn hoge idealen van goed hulpverlenerschap. Wezenloos liep ik van de koffiekamer, waar ik het telefoontje had aangenomen, naar de behandelkamers op de poli. Dagenlang bleef ik tobben over de schuldvraag. En nog steeds voel ik me diep gekwetst.

Heleen Soethoudt-Barends, arts

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"