Zo, een akkoord? Of zó’n akkoord?

Voorzitterscolumn

Het kwam er dan uiteindelijk toch van, het pensioenakkoord werd ondertekend. Maar wat vindt u nu van dit akkoord? En hoe parallel loopt uw mening met de opvattingen van familieleden, vrienden, collega’s, leeftijdsgenoten – en met die van jongeren? De krantenkoppen in de afgelopen weken leveren vermoedelijk veel herkenning op: ‘Iedereen beter af met pensioenakkoord’, ‘Pensioenakkoord benadeelt jongeren’, ‘Bevolking verdeeld over pensioenakkoord’, ‘Pensioenakkoord levert 4 miljard op’.

Waar herkent u zich in? Leeftijd en arbeidsverleden, privésituatie en carrièreplanning zullen het enthousiasme inkleuren.

Het is goed voorstelbaar dat menigeen door de bomen het bos (nog) niet ziet. Voor mij is dit ook een van de lastigste, ingewikkeldste onderwerpen waar ik als LAD-voorzitter ooit mee te maken heb gekregen. Toch zullen wij, als belangenbehartigend bestuur en bureau, intensief bezig zijn met de verdere uitwerking en gevolgen van deze verlenging van het loopbaanpad. Daar komt het nu op aan! Dus – zo, een akkoord óf zó’n akkoord? De tijd zal het leren…

Want de pensioenfondsen, voor onze beroepsgroep met name PFZW en op enige afstand ABP, moeten bergen werk verzetten. In feite moeten nieuwe pensioenregelingen worden uitgedacht, waarbij opgebouwde rechten moeten worden ‘ingevaren’. Vanuit het oogpunt van evenwichtige belangenbehartiging ten behoeve van alle (leeftijds)groepen in onze achterban zullen we die samenhang goed in de gaten houden. Met als uitgangspunt een goede balans tussen de premieafdrachten en de zekerheden die worden geboden.

Hameren op nut en noodzaak
van cultuurverandering

Die samenhang is er ook via levensfasebewust personeelsbeleid, zoals wij de afgelopen jaren in meer en meer cao’s met de werkgevers hebben geregeld. Maar het moet zeker ook met steun van de overheid, die gezond gedrag van de werknemer zodanig moet faciliteren dat deze ook echt in staat is langer door te werken. Want dat mensen steeds ouder worden, is één ding – of zij die leeftijd gezond en wel bereiken, is even iets anders.

Dat het huidige kabinet maatregelen neemt die het stimuleren van een gezonde leefstijl zullen ontmoedigen, vind ik bedenkelijk. Stoppen met roken, tegengaan van overgewicht, dieetadvisering en dergelijke blijven van belang voor de volksgezondheid en zijn dus veel meer dan een individuele keuze.

Werkgevers en werknemers namen al hun verantwoordelijkheid met specifieke maatregelen en zullen dat blijven doen. De noodzaak neemt nu alleen maar toe. Niet alleen via het in een cao maken van afspraken over levensfasebewust personeelsbeleid, maar ook door te hameren op nut en noodzaak van cultuurverandering. Is de organisatie erop ingericht om ook oudere medewerkers goed en gezond in te zetten? Zijn medewerkers er zelf genoeg van doordrongen? Investeren zij ook zelf voldoende, en tijdig, in inzetbaarheid? En worden zij daarin voldoende ondersteund door hun werkgever?

Wat in veranderende pensioentijden niet verandert, is dat de LAD zich voor dit alles hard zal blijven maken.

Gert van Enk, voorzitter LAD